Vientiane

Om eerlijk te zijn had ik gedacht dit hoofdstuk over te slaan. Ja de pizza van gisteren was lekker, maar verder was ik van mening nergens anders over te kunnen schrijven. Toch liep het wat anders.

In tegenstelling tot alle plaatsen waar ik eerder ben geweest in Laos eindigt het ontbijt in dit hostel al om 09.00 uur. Zodra ik wakker ben gooi ik iets over mijn pyjama en snel mij naar de receptie. Er is keuze genoeg, maar hou het bij fried eggs. Fried zijn ze zeker als ik ze even later vergezeld van 4 stukjes toast in een plas olie op mijn bord zie drijven. Gelukkig heb ik een sterke maag en honger, dus werk ik het ontbijt binnen afzienbare tijd weg. Nog een dag nietsdoen in deze stad zag ik niet zitten, dus gisteravond nog even een tripje naar Budha park geregeld. Ik kon tussen de ochtend of middag kiezen, maar koos voor het laatste. In mijn achterhoofd hopende dat bij terugkomst de dag snel voorbij zou zijn.

Om 14.00 uur zit ik klaar en wacht op de chauffeur die mij op komt halen. Als het kwar over twee is begeef ik me toch een beetje bezorgd richting receptie. Oh, ze zijn me vergeten, maar er zal even worden gebeld. Als het inmiddels half 3 is en ik me afvraag of het nog wel de moeite waard is vraag ik het nogmaals. De dame achter de receptie verontschuldigt zich en met een stralende glimlach zegt ze dat het morgenochtend wel kan. Morgen zal voor mij te laat zijn, want dan vlieg ik voor het laatste gedeelte van mijn reis terug naar Thailand. Geen probleem zeg ik, maar dan wil ik wel graag mijn geld terug. Toen ik het tripje boekte kreeg al een niet zo'n goed gevoel. Had betaald en kreeg geen ticket of iets waarmee ik mijn betaling kon bewijzen. Dat gebeurd wel vaker, dus daar had ik verder weinig aandacht aan geschonken. Als ze me schaapachtig aankijkt weet ik dat ik op mijn intuïtie had moeten vertrouwen. Er ontstaat een discussie, waarin ik me opeens besef dat ik helemaal geen energie wil besteden aan een onenigheid over 8 euro. Ja, er bestaat zoiets als gerechtigheid, maar niet bij 30 graden en in een stad die ik niet leuk vind. De grootste teleurstelling is eigenlijk dat ik nu weer een dag zelf moet invullen. Ik pak de Loneley planet en kijk of er iets anders is waarmee ik me kan vermaken. Er is keuze tussen tempels, musea, sauna, massage of fietsen. Dat laatste valt zeker af, omdat als je nog niet dood wil het in mijn ogen niet verstandig is om je op de fiets in deze drukke stad te begeven. Lopend oversteken is met stoplicht al bijna onmogelijk. Zodra hij op groen springt springt ie binnen 3 stappen op rood, zodat je hoe dan ook bezweet aan de overkant aankomt. Mijn keuze is snel gemaakt en ik haast me richting massage salon. De salon aanbevolen door de Loneley planet bestaat niet meer, maar ik heb al snel andere gevonden. Als ik binnen sta bedenk ik me en heb liever gelakte teennagels dan een Laotiaanse massage. Ik heb deze al eerder gehad en moet bekennen dat ik de Thaise lekkerder vind. Na een half uur sta ik weer buiten en ben alle ellende van vandaag alweer vergeten als ik mijn knalroze tenen in mijn slippers steek.

Op de weg terug word ik aangesproken door een jongen die beweerd profvoetballer te zijn. Een blik op zijn hoedanigheid zegt me dat ik het kan geloven, maar dat ie er zeker niet zo uit ziet met zijn afgetrapte slippers en oude mountainbike. Een praatje kan geen kwaad, don't take the man by the look. Hij laat me wat foto's zien van de club waar ie voor speelt, maar als voetbalanalfabeet had ie net zo goed de fotot's van de plaatselijke club kunnen laten zien. Als hij vraagt of ik later wat mee ga drinken op een sunroof terras aan de Mekong zeg ik dat ik vakantie heb en me niet wil vastleggen. Beloof hem te komen als mijn avond zo loopt dat ik daar tijd voor heb, maar weet terwijl ik het zeg er geen tijd voor zal zijn.

Als ik de binnenplaats van het hostel oploop word ik begroet door de klanken van een akoestische gitaar. Ik ga er lekker bij zitten en met een groepje zingen we uit volle borst mee. Songteksten die ik niet ken worden op google opgezocht en zo verstrijken de uren. Als ik honger krijg wimpel ik het aanbod af van de jongen die inmiddels stomdronken is en een leuk goedkoop tentje weet. Ik eet liever alleen dan met zijn gezelschap. Er van verzekerd te zijn dat ik pizza ga eten beland ik toch bij een Laotiaans straatrestaurantje. Het is mijn laatse kans om dat in Laos te eten en die will ik toch liever niet voorbij laten gaan. Na een heerlijke maaltijd kan ik zeggen de juiste keuze te hebben gemaakt.

Als ik net een van de verschrikkelijk drukke straten ben overgestoken hoor ik achter het geraas van de voorbijvliegende auto's een stem die mijn aandacht probeert te trekken. Ik draai me om en zie de voetballer, blij om me te zien, gebaren dat ik moet wachten. Het lawaai vam de auto's maakt het onmogelijk om een gesprek te voeren. Toch hoor ik hem zeggen dat ie op me heeft zitten wachten. Ik heb geen zin meer in smoesjes en leg hem uit dat we geen afspraak hadden. Duidelijk gepikeerd fietst hij weg op zijn undercover voertuig.. Mochten personen zijn die denken dat ie een gefortuneerde profvoetballer is.

Terug bij het hostel geniet ik van de muzikale mensen die ik vandaag heb mogen ontmoeten. Een mooie afsluiting van een veel te kort bezoek aan Laos