Bliksembezoek Phnom Penh

Samen met Marieke en Olivier hebben we besloten om zo vroeg mogelijk naar Phnom Penh te vertrekken. Het is een reis van ongeveer 6 uur en we willen niet te laat in PP arriveren. Wij zijn van plan de volgende dag weer door te reizen naar Kampot en vinden het prettig om toch nog iets van PP te kunnen zien. 

Om 07.00 uur zitten we op het bankje voor ons hostel. Ik app Marieke dat we er helemaal klaar voor zijn en met 15 minuten bij hun kunnen zijn. Niets is minder waar als om half 8 nog steeds geen SUV van is verschenen. Maakte ik me eerst druk of de wagen wel 4 passagiers en bijbehorende backpacks kon vervoeren zijn mijn zorgen opeens van heel andere orde. De kosten van het ritje heb ik gisteren online afgerekend met mijn creditcard en daarvan keurig een bevestigingsmail ontvangen. Dit leek betrouwbaar, maar ik zou de eerste niet zijn die in de acties van sluwe internet criminelen trapt. Ik zoek naarstig in mijn mobiel het mailtje op en reply dat we tevergeefs zitten te wachten op een chauffeur die niet komt. Ondertussen app ik Marieke dat ze zich vooral geen zorgen moet maken, dat doe ik namelijk al en een is genoeg. Ze antwoord dat het geen probleem is en vraagt of we zin hebben in koffie. Totaal geen stress of paniek, terwijl ik al bedenk hoe ze zullen reageren op mijn goed geregelde flop. Ondertussen tikt de klok door en zitten we al een uur te wachten. We zien andere hostel bezoekers verdwijnen in (on)betrouwbare bussen, die ze naar een volgende bestemming zal brengen. Nog steeds geen antwoord op mijn mail. Opeens krijg ik het geniale idee om via de live chat van de site van Camboticket contact te zoeken en is het probleem snel opgelost. Ik krijg binnen afzienbare tijd antwoord en excuses voor het niet verschijnen van de taxichauffeur. Er was een miscommunicatie over de tijd en de chauffeur zal zich over een kwartier melden. Al mijn horror gedachten verdwijnen als sneeuw voor de zon en ik wandel richting de bakker om nog snel wat broodjes te halen.

De SUV oogt oud, maar we passen er alle vier inclusief onze bagage in. Het bevalt me prima deze manier van reizen. Ik weet niet waarom, maar ik begin een verwende backpacker te worden. We rijden Battambang uit richting onze bestemming. De chauffeur weet het gaspedaal goed in te trappen, maar het geeft mij gelukkig geen onveilig gevoel. Hij remt steeds op tijd en weet zich goed te redden uit bijna ongeluk situaties. Ik ben wel blij dat ik op de achterbank zit, anders had ik waarschijnlijk net als Brian op de passagiersstoel geen oog dicht gedaan. Na zo'n 2 uur laten we de chauffeur stoppen bij een soort cafetaria. We bestellen ice coffee en Brian en ik nemen een strawberry shake. Deze wordt gewijzigd in een vanilla shake nadat de verkoopster aangeeft dat ze de eerstgenoemde niet meer heeft. No problem, Brian laat hem na een paar slokken staan en ik worstel me door het goedje heen, omdat ik toch wel tegen verspilling ben. Hij smaakt niet zoals we hadden verwacht, maar met nog een lange reis voor de boeg kun je beter iets drinken. Als we wegrijden begint mijn maag al snel te rommelen. De gedachten om in een van de gelegenheden langs de weg mijn behoefte te moeten doen vrolijkt mij niet op. Uit alle macht probeer ik de krampen te onderdrukken en val gelukkig in slaap. Als ik wakker wordt zijn we al een stuk opgeschoten. De buikkramp houdt aan, maar na het eten van een droog stukje stokbrood lukt het me weer om de slaap te bevatten.

Ik word even later wakker als ik Brian hard en nadrukkelijk aan de chauffeur hoor vragen of we zo snel mogelijk een sanitaire stop kunnen maken. Ik ben blij, want ik wilde het niet met mijn medereizigers delen, maar de kramp in mijn buik is naar een hoogtepunt gedreven. Gelukkig stoppen we vrij snel bij een wegrestaurant en hollen we de auto uit op zoek naar de wc. Het ritueel van eerst kijken welke de schoonste is wordt overgeslagen. We duiken ieder de eerste wc in die we kunnen vinden en belanden zo tegenover elkaar. Om het verhaal netjes te houden weerhoud ik jullie van details. Na de squad houding te hebben aangenomen hoefde ik verder weinig te doen. Wel was ik verschrikkelijk blij met de handdouche, die zich naast de wc bevind. In Azië wordt deze veelal gebuikt voor het reinigen van de edele delen. Toiletpapier heb ik altijd bij me, dus ik hoop niet dat ze het me kwalijk nemen dat ik hem ergens anders voor heb gebruikt. Over Brian kan ik kwijt dat ie met kracht iets hoorde vallen, maar dat de pot leeg was toen hij zich omdraaide. We komen beiden met het zweet op ons hoofd naar buiten en kunnen een lach niet onderdrukken. Ik voel me meteen een stuk beter als we ons weer bij de anderen voegen. We delen ons avontuur en er wordt hard gelachen. Ik ben erg blij dat we net op tijd zijn gestopt. Als de rest eten besteld sla ik even over. Met nog een reis van 2 uur voor de boeg hou ik mijn maag liever even rustig.

Op Phnom Penh kom ik later terug. We zijn hier nu maar een halve dag en doen niet veel. We komen hier nog terug, dus dan volgt een uitgebreid verslag.