Siem Reap Ankor Wat

Vandaag worden we om 4.45 uur opgehaald door onze tuktuk chauffeur. Als de wekker gaat lijkt het alsof we net zijn ingeslapen. Het heerlijke bed en de mojito's die we de avond daarvoor soldaat hebben gemaakt in de rooftop bar maken het opstaan niet makkelijk. Toch lukt het ons om gedoucht en wel op tijd beneden te verschijnen. Mr Rum staat ons daar al geduldig op te wachten.

Op dit uur van de dag is het al lekker druk op onze route naar de ticket verkoop van Ankor Wat. Het ritje duurt zo'n 20 minuten en onderweg zien we diverse tuktuks, scooters en helden op de fiets om hetzelfde als ons te ondernemen. Als we arriveren zegt mr Rum dat we binnen onze tickets kunnen halen en dat hij aan de zijkant van het gebouw op ons zal wachten. Binnen is het een drukte van jewelste. Een mierenhoop van toeristen, die allemaal op zoek zijn naar het loket met de kortste wachtrij. Mijn oog valt meteen op een rij aan de linkerkant, waar een handjevol mensen geduldig staat te wachten. Ik sluit aan en Brian vlucht voor een sanitaire stop naar de wc. Het gaat allemaal sneller dan verwacht en als ik zie dat er voor het entreebewijs een foto moet worden gemaakt kijk ik onrustig om mij heen. Geen ekel spoor van Brian. Ik draai me om naar een groepje jongens achter mij. Als ik ontdek dat het ook Nederlanders zijn leg ik ze lachend de situatie uit en gebaar ze voor te gaan. Niet veel later komt Brian met zweet op zijn hoofd terug. Een moment waar woorden overbodig zijn. Van de jongens krijgt ie een knipoog. 

Als we de kaartjes hebben bemachtigd zoeken we mr. Rum snel op en hopen als een van de eersten bij Ankor Wat te zijn voor de famous Instagram zonsopkomst van Ankor Wat. Het is een beetje teleurstellend als we in een stoet van mensen een plekje proberen te vinden om de beste foto te kunnen maken. Door de bewolking komt de zon niet zo mooi door als verwacht, maar het blijft een magisch moment. Het is een prachtige tempel en deze in het echt te mogen aanschouwen geeft een gelukzalig gevoel. Je wordt er gewoon even stil van. We wandelen nog wat door het complex en zoeken daarna mr Rum weer op. Onerweg naar mr. Rum worden we door een groepje Aziatische toeristen aangestaard. Ze Zijn Ankor Wat allang vergeten en bombarderen ons als de attractie. We kunnen ze met geen woord verstaan, maar er wordt over en weer gelachen en er worden foto's gemaakt.

We hebben met mr. Rum afgesproken dat hij ons vandaag de highlights van het enorme tempelcomplex laat zien, dus we gaan aan velen voorbij. Het schijnt dat je er minimaal een week voor moet uittrekken als je elke tempel wil zien. Wij hebben deze tijd niet en als we 3 tempels hebben gehad en het kwik rond de 30 graden is gestegen vind ik het eigenlijk welletjes. Ik durf nog niets te zeggen en zoek naar het juiste moment om dit mee te delen zonder iemand op zijn tenen te trappen. Inmiddels hebben we ook honger gekregen, dus laten we ons afzetten bij een restaurant. Het eerste restaurant waar mr. Rum ons naar toe brengt is voor Cambodjaanse begrippen erg duur en zijn wij ook de enigste gasten. Prompt heb ik geen honger meer. Uit principe wil ik niet zo veel voor mijn eten betalen en twijfel ik over de versheid van het voedsel als er geen hond te bekennen is. Na enig aandringen brengt mr Rum ons naar een lokaal eettentje dat mij iets te onhygiënisch oogt, zodat alleen Brian een maaltijd nuttigd. Het is inmiddels nog drukker en warmer geworden op het terrein. Onze gedachten zijn gelukkig hetzelfde. We hebben het wel gezien. We worden nog afgezet bij de beroemde tempel waar de film Tomb raider is opgenomen. Ik heb de film nooit gezien, maar het moet voor de crew heel erg bijzonder zijn geweest om zonder honderden toeristen hier te kunnen rondlopen. Na een halve dag te hebben rondgeslenterd zijn we kapot en keren weer terug. Verder hebben we het rustig aan gedaan die dag. Per slot van rekening zijn we hier op vakantie. Morgen staat er een 7 uur durende bootreis naar Battambang op de planning.