On the road again

Als de avond valt in Vang Vieng en ik mijn nieuwe kamer heb gezien en lekker ben gedoucht loop ik het guesthouse uit. Op weg naar een wilkekeurig restaurant probeer ik een pinautomaat te vinden die mijn bankpas niet weigert. Al lopende ontstaat er in mijn hoofd alvast een plan B. Had het willen voorkomen, maar heb na het eten echt geld nodig, dus dan tegen mijn zin in maar pinnen met de creditkaart. Dit is ook het moment om alvast te berekenen hoeveel KIP ik nog nodig heb om de komende dagen door te komen. Wil niet teveel opnemen, zodat ik waarschijnlijk bij het wisselen van KIP naar de Thaise baht veel geld verlies. De vorige avond heb ik alle automaten op de mainstreet tevergeefs geprobeerd, dus nu neem ik een zijstraat en vind al snel een ATM. De KIPjes rollen er gewillig uit en ik kan mijn weg naar het restaurant vervolgen. Ik neem een andere route en ontdek nog meer winkeltjes, guesthouses, ticketkantoortjes en bars. In een donkere straat blijf ik voor de veiligheid achter een groepje Koreanen lopen. Dit effect heeft het niet op hun als een jongen van de groep zich nietsvermoedend omdraait en zo schrikt dat ie een grote sprong neemt. Hij excuseert zich met de Aziatische buiging en ze verdwijnen het eerste beste restaurant in. Lachend om de situatie loop ik verder.

Het restaurant waar ik beland heeft heerlijke zitjes en wifi. Als ik net ben neergestreken word ik vriendelijk gegroet door een wat oudere heer. Ik meen hem te herkennen van een van de plekken waar ik eerder ben geweest, dus groet hem terug met een "hello again". Verbaasd kijkt hij mij aan en zegt dat het voor hem geen "again" is en met het schaamrood op mijn kaken ben ik nu degene die zich excuseerd.

Joe vraagt of hij erbij kan komen zitten om samen met mij van een maaltijd te genieten. Als hij een pizza besteld kan ik het niet laten om te zeggen dat ik het zonde vind te kiezen voor Westers eten in plaats van de heerlijke Laotiaanse keuken. Het ijs is gebroken en Joe verteld over zijn leven in Laos. Over zijn escape uit de consumerende maatschappij en zijn manier van leven. Als de curry die ik heb besteld veranderd is in een Thaise Pad Thai kan het me niets schelen. Ik luister aandachtig naar Joe en heb natuurlijk wel wat tegengas op zijn kijk op het leven. Joe snapt me niet, maar luisterd kalm en probeert me nergens van te overtuigen. Ik geniet ervan dat ik deze wijze en interessante man mocht tegenkomen. We amuseren ons allebei. Als ik wil weggaan om naar mijn vrienden van vandaag in de Viva bar te gaan nodig ik hem uit om mee te komen.
Door de ontmoeting met Joe ben ik veel later dan gepland in de Bar. Mijn vrienden zijn nergens te bekennen. Het is Joe wat te druk en na een dikke knuffel zie ik hem weer uit mijn leven lopen. Ik bestel een baco (kan het niet laten te zeggen, € 1,60) en praat wat met medereizgers die ik al eerder ben tegengekomen. Als ik net heb besloten om het voor gezien te houden zie ik de drie Duitsers van het ziplinen buiten staan. Ik mag met ze mee naar een bar aan de overkant. Deze ligt door een smal steegje iets achter de weg, zodat het feestgedruis daar wat langer door mag gaan. We bespreken nog even de trip van gisteren en opeens springt er een meisje om mijn nek. In Luang Prabang had ze me aangesproken en gevraagd of ik uit Amsterdam kwam. Ze meende zoiets aan mijn accent te horen? Het weerzien is leuk en samen met de Duitsers nemen ze ons mee naar weer een andere bar "Sakura". Het is druk en na 1 seconde ben ik iedereen kwijt. Neem nog een drankje en dans heerlijk op de lekkere muziek. Om 24.00 uur sluit Sakura en ga ik huiswaarts.

De rit die de volgende ochtend volgt kan ik het best beschrijven als een vlucht, maar dan over de weg. Bij het instappen is er even consternatie over het aantal passagiers. Sommige mensen die al in de bus zitten hebben op een andere plek hun busticket gekocht en worden er weer uitgehaald. Ik heb een busticket voor de rit van 10.00 uur en blijk met deze bus mee te moeten. Zodra ik dit door krijg haast ik me naar de bus en probeer als een van de eersten de bus te betreden. Het geluk is weer aan mijn zijde als ik op een plekje naast het raam kan neerstrijken en zo de gevreesde "in between" (klapstoeltjes op het middenpad) plekjes weet te vermijden. Als zich later een bekakt Nedelands koppeltje uit een duur hotel zich bij ons voegt benijd ik ze niet. De man neemt plaats op de meest gevreesde plek, die naast de chauffeur en de vrouw achter hem. Ik hoor ze verontwaardigd praten over de bus bezetting en vraag me stilletjes af of dit hun eerste kennismaking is met de busritjes van Azië. Zodra we Vang Vieng verlaten gaat het gas er op. We vliegen in grote vaart over de kuilen in de weg en het landschap vliegt aan mijn ogen voorbij. Natuurlijk wordt hier en daar, het liefst in een bocht, een te langzaam rijdende vrachtwagen ingehaald. En er wordt hard geremd voor de koeien, die zich af en toe de weg toe-eigenen. Ondanks dat ik gewend ben geraakt aan deze manier van rijden lukt het me niet om de slaap te bevatten. Ik doe mijn oortjes en neem eindelijk de tijd om naar de lekkere muziek te luisteren die Brian voor me heeft gedownload.

Ik schrik een beetje van Vientiane. Het is alsof ik een stad uit het westen binnenrij. Grote hotels, fastfood restaurants en westerse lunchrooms en restaurants. Het valt meteen op dat Vientiane erg Frans georiënteerd is. Ik zie rue op de naambordjes staan en als je wil kun je chez Joseph of Le sommelier eten. Met backpack op mijn rug wandel ik de twee kilometer naar het guesthouse. Na de lange busrit vind ik het helemaal niet erg om mijn benen even te strekken. Kleine miscalculatie als ik een kleine 20 minuten later druipend voor de receptie van het guesthouse sta. Als ik de vrouw achter de toonbank tegen het koppel voir mij hoor zeggen dat ze geen kamer meer heeft ondanks de internet reservering, begint mijn irritatie te borrelen. Niets in mij vindt het op dit moment aantrekkelijk om in de hitte van Vientiane op zoek te gaan naar iets anders. We worden verzocht verzocht even te wachten en terwijl ik buiten zit met een behulpzame toerist wordt er gelukkig een kamer geregeld. De kamer is eenvoudig, maar er is een nietwerkende airco en voor mijn deur een binnenplaatsje, waar je s'avonds nog heerlijk kunt zitten. Hij is ook niet mug vrij zie ik al snel aan de vrolijk rondvliegende muggen, die zich verheugen op mij vanavond. Tsja, backpacken gaat niet altijd over rozen, 2 nachten moet ik aankunnen.

Hongerig loop ik de deur uit en pas na een fikse wandeling duik bij chez Josep naar binnen, bestel een pizza margharita met een diet coke. Al etende verbaas ik me over mijn snelle aanpassingsvermogen.