Goodbye and hello again

Trots en tevreden ben ik over mijn misschien veel te korte verblijf in Laos. Ik denk terug aan de prachtige tijd die ik hier heb beleefd. De mensen die zo vriendelijk zijn. Het land waar een pakje sigaretten goedkoper is dan een fles cola, waar alcohol bijna net zo duur is als water, waar sabai dee hallo betekend, waar je ondanks de honderdduizenden KIP nooit een zware portemonnee hebt, omdat er simpelweg geen muntgeld bestaat, waar de natuur zo mooi is dat het soms pijn doet aan je ogen, waar je een maaltijd kunt eten voor een habbekrats, waar ik nog nooit zoveel gewonde toeristen heb zien rondlopen na een val met hun scooter waarvan er hier zo veel zijn, waar je kunt feesten tot diep in de nacht, maar waar ook een stilte kan heersen die ik niet eerder heb meegemaakt. Laos heeft mij vertrouwen gegeven en mij omarmd toen ik het moeilijk had. Het heeft mij mensen laten ontmoeten van allerlei nationaliteiten, herinneringen doen achterlaten in mijn hart. De plekken die ik heb kunnen bezoeken waren stuk voor stuk bijzonder. Ik heb het allemaal geprobeerd op te schrijven, maar er is nog zoveel wat ik vergeten ben in mijn blog vast te leggen. De eindeloze foto momenten er kwam geen einde aan. Ik denk dat ik naast mijn liefde voor Brian en de kids er nog een heb gevonden.

Na een vlucht van een uur sta ik weer op Thaise bodem. Samen met Barry uit Ierland ga ik op zoek naar een taxi, maar omdat de bus maar 30 baht is, kiezen we voor de bus. Ik ben in de veronderstelling dat het eindpunt in de buurt van mijn hotel is. Ik voel me goed, Gary is gezellig en als we uit de bus stappen drinken we op een stoepje een cola. Als blijkt dat ik ruim een uur lopen van mijn accommodatie ben verwijderd stelt Barry voor om samen een taxi te delen. Ik ga graag op het voorstel in, laat hem de onderhandeling doen en irriteer me aan het feit dat het hem wel lukt om de taxi op de meter te laten rijden. Na het eerder een paar keer geprobeerd te hebben, maar zonder het gewenste resultaat had ik de moed al opgegeven. Ik wordt keurig bij mijn hotel afgezet en Barry loopt verder richting Khao San road. Het voorstel om samen de kamer te delen sla ik af, ondanks dat het idee om de helft van deze dure kamer terug te verdienen mij best aanstaat. Wel spreken we af om elkaar later nog even in een bar bij Khao San road te treffen. Hij weet geen naam, dus dat wordt een gokje.

In mijn kamer aangekomen heb ik totaal geen spijt van mijn dure beslissing. Na het muskietenkot in Vientiane voel ik me de koning te rijk in deze frisse en luxe tweepersoonskamer. Ik duik op het eerste bed en gooi mijn spullen op de andere. Ik geniet van de mogelijkheid om de ene handdoek voor mijn haar te gebruiken, terwijl ik me met de andere kan afdrogen. Ik zet de tv aan met alleen maar Thaise zenders en het zacht grommende geluid van de airco klinkt als muziek in mijn oren.

Niet zo lang daarna snel ik me als een echte toerist met de lift naar beneden en verken de buurt. Ik regel bij het guesthouse next door een ticket voor de bus naar Kanchanaburi en loop door richting een restaurant wat ik bij mijn vorige bezoek aan Bangkok heb ontdekt. Zonder al te veel moeite heb ik het gevonden en zit ik aan een heerlijke Masaman curry. Na het milde eten vam Laos is het een verademing om weer wat pit in het eten te proeven
Twee Italiaanse meiden schuiven aan en we genieten samen van de maaltijd. Met lichte tegenzin vertrek ik daarna richting de bar waarvan ik denk Barry te zullen treffen. Stiekem hoop ik een blauwtje te lopen en dan weer snel van mijn luxe kamer te kunnen genieten. Als ik in de Soi Rambuttri loop tuur ik naar binnen bij een aantal bars. Ik zie Barry niet en besluit te genieten van de dingen die de straat me te bieden heeft. De drukte en lawaai die er heerst van verkopers die hun waar aan de man proberen te brengen met en mensen die op plastic stoeltjes en bijbehorende tafeltjes van hun eten zitten te genieten. De vele massage salons en de rijdende straatkarretjes met sticky rice en banana pancake. Opeens hoor ik mijn naam en Barry begroet me enthousiast vanachter een tafeltje op het terras. Ik schuif bij hem aan en we hebben een leuke avond. Barry is 20 jaar getrouwd, twee zonen en reist eens per jaar in zijn eentje. Ik vertel over mijn leven en samen kijken we naar de voorbij gaande mensenstroom. Na 3 moijto's is het voor mij tijd om te gaan. We wisselen telefoonnummers uit en beloven contact op te nemen als we in elkaars land op bezoek zijn.

Het is donker op straat, maar Bangkok bruist en leeft. De chaotische Khao San road met honderden gekke toeristen. Dansend op straat met vooral veel alcohol. De geuren van de verschillende maaltijden die ter plekke worden bereid. Ik ben blij dat ik voor de tweede keer hier ben en nu met volle teugen kan genieten, terwijl ik me een weg baan door de mensenmassa. De dag dat ik mijn reis hier startte zag ik niet wat ik nu wel zie. Ik voelde me eenzaam en alleen tussen al deze mensen. Nu ben ik ook weer alleen, maar eenzaamheid heb ik ergens achter me gelaten.