On the "Sunny" side of life

De ochtenden van Bangkok zijn mooi. Na een korte rustpauze waarin alles van de vorige dag wordt afgebouwd en opgeruimd begint in de ochtend het hele proces weer van voren af aan. Ik heb nog twee uur tot vertrek en doe een van mijn favoriete bezigheden. Lopen zonder doel, de weg zoekende in een gebied dat je niet kent. Dit klopt niet helemaal, omdat dit niet mijn eerste keer in Bangkok is. Er zijn wel degelijk herkenningspunten voor mij in deze inmense stad. De opbouw gaat gepaard met allerlei geuren en kleuren. Als je hier niet van houdt dan zou je er misselijk van kunnen worden, maar ik niet. Vrouwen rijgen offerkransen van bloemen. Door de lucht van het eten wat op dit vroege uur wordt bereid vang ik ook de geur van de bloemen op. Ik probeer in gedachten te raden hoeveel kippen er hier wel niet het loodje hebben gelegd als ik op straat zie hoeveel er worden bereid. Onderweg valt mij ook op dat de inmiddels maanden geleden overleden koning nog steeds op elke hoek van de straat wordt herdacht. Kleine en grote altaren voorzien van zijn al dan niet levensgrote portret maken dat als je wilt kun weken spenderen aan het rouwen om hem.

Ik duik een salon in voor een voetmassage. Ik heb geen tijd meer voor een full body, die ik eigenlijk verdien na het slapen op slechte matrassen. Ik wordt hartelijk onthaald en mag buiten plaats nemen in een van de heerlijke stoelen. De dame begint met een scrub en masserende bewegingen. Ik voel me heerlijk ontspannen. Mensen, auto's en tuktuks komen voorbij, maar dat maakt de massage alleen maar leuker. Plotseling pakt ze zonder dat ik er op voorbereid ben een soort houten sigaaŕ en begint hardhandig in mijn voet te prikken. De tranen sprringen in mijn ogen , maar ik hou me flink. Dit gaat zo een tijdje door, elke zenuw wordt geraakt. Als ik denk dat ik het niet meer hou begint ze stuk voor stuk aan mijn tenen te trekken, naa iedere ruk een knak. Ook geen fijn gevoel, maar dat ken ik van eerdere voetmassages. Ze gebaard me vervolgens om op een krukje te gaan zitten en de voetmasssage eindigd met een hardhandige schouder en nekmassage. Ik sta nergens meer van te kijken en verlaat de salon enigzins gebroken.

Om 12.00 wordt ik opgehaald door een vrouw. Ze praat niet, maar commandeert me haar te volgen. Aan het einde van de straat staat een blinkende minivan te stralen in het zonlicht. Als ik de deur open wordt ik verrast, slechts twee passagiers en 3 afgebroken stoelen en een bank met gescheurde bekleding. Geeft niks, prioriteit is veilig van punt A naar B komen. Het maakt niet uit of dat in een tractor of Ferrari is. Ik nestel me op de enige vrije plek naast een van de jongens. Nieuwsgierig vraagt de ander of ik ook naar Pattaya ga. Ik schrik me kapot, verman me en zeg met zelfverzekerde stem dat ik naar Kanchanaburi ga. Pattaya ligt namelijk 3 uur rijden ten oosten van Bangkok en Kanchanaburi is net zo lang rijden, maar dan in westelijke richting. Het lijkt hem niets te schelen en hij gaat rustig verder op zijn telefoon om een accommodatie te zoeken. Het hangt aan mijn lippen om te vragen of ze ook cultuur gaan opsnuiven, maar ik hou me in. Ik overweeg om aan een nietbestaande noodrem te trekken, maar weet dat dit Thailand is en dus dat alles uiteindelijk fied komt. Na een inwendig onrustige 20 minuten rijden komen we op een busstation aan. De jongens worden meteen in een minivan gezet. Ik moet de vrouw volgen, zie haar met diverse chauffeurs praten totdat ze me wenkt haar weer te volgen naar een deur aan de achterkant van het busstation. Snel koopt ze een kaartje voor de locale bus, duwt het in mijn handen en maakt zich uit de voeten. Verbouwereerd blijf ik staan met een kaartje van 110 baht in mijn handen. Gisteren kocht ik bij een aardige heer voor 250 baht een ticket naar Kanchanaburi met private minivan. Ik kan alleen nog maar denken aan het zwembad wat hopelijk wel rond 16.00 uur op mij wacht.

Mijn ogen worden groot als ik bij het guesthouse "Ploy resort" word afgezet. Het is ze de afgelopen jaren voor de wind gegaan. Zo'n 7 jaar geleden was ik hier voor het laatst en werkelijk niets is meer zoals het was. De eenvoud die het guesthouse eens sierde is omgetoverd in een keurig resort waar alles klopt. Het enige wat ik nog herken is dat het aan de rivier ligt en dat is nog steeds zo. Ik vis snel een bikini uit mijn backpack en neem een duik in het zwembad. De saaie weg hier naar toe hebben me steeds meer doen uitkijken naar dit moment. Ik trek een paar baantjes en vlij mezelf op een van de bedjes. Het guesthouse is lijkt nu meer op een hotel met bijbehorende gasten. Jonge stelletjes en daarnaast nog wat gepensioneerden. Geen enkele backpacker te bekennen. Niemand bemoeit zich met elkaar en dat is wel even rustig zo. Mijn kamer ligt aan een stukje groen en het tweepersoonsbed ligt statig op een soort podium. Er is geen koning, maar ik voel me er de queen. Tyson belt en ik zeg dat het zo verschrikkelijk is verandert, even wennen, maar luxe went snel. Laat haar zo goed als het kan het resort zien via de telefoon en ze beaamt de luxe. Als ik later terug slenter naar mijn kamer kan ik het niet laten om mijn Nederlandse buren te vertellen dat het guesthouse een bijna belachelijke upgrate heeft gehad in de afgelopen jaren. Verbaasd vragen ze wat ik bedoel, want ze komen hier al minstens 10 jaar en het enige wat in die tijd is verandert is de kleur van de muren. Als ik evenlater op straat loop zie ik 100 meter verder een heel erg bekend bord met Pong Phen guesthouse en opeens wordt me veel duidelijk.