Een dag met verrassingen

Ik denk aan wat Barry een paar dagen geleden tegen me zei. Hij bezocht nooit twee keer dezelfde plaats en/of land. Toen ik hem vroeg waarom haalde hij zijn schouders op. 

Ik zit een beetje verveeld op het bankje voor mijn kamer en ben aan het overwegen wat ik deze dag zal doen. Mijn zoektocht naar een leuke trip gisteravond heeft niets opgeleverd. Er zijn geen groepsboekingen, omdat er te weinig animo is. Ja, als ik wil kan ik naar de tiger temple, maar het idee om met een gedrogeerde tijger te poseren en dat door mijn deelname te supporten staat me helemaal niet aan. In Kanchanaburi zijn momenteel weinig backpackers en de toeristen die er zijn zijn romantisch samen of op zoek naar romantiek. Vooral aan dat laatste erger ik mij. Als ik net heb besloten om een fiets te huren om in mijn eentje de buurt te verkennen word ik aangesproken door Allan. Hij komt uit Denemarken en is met zijn zoon op reis. Als hij me vraagt om mee te gaan naar Erawan waterval reageer ik meteen enthousiast. Binnen no time ben ik klaar om te gaan. Snel maak ik gebruik van het gratis ontbijt en wacht bij de receptie. Er komt nog een Frans stel en we vertrekken met zijn vijven richting Erawan. Het grote verschil met Laos is dat het reizen hier een stuk saaier is. Deels omdat ik het ken, maar wat mij opvalt is dat de infrastructuur van Thailand een stuk beter is waardoor je voornamelijk op de snelwegen rijdt. Bij Erawan is het al best druk als we arriveren. Allan stelt voor om helemaal naar de top te gaan. De waterval bestaat uit 7 etages en samen is dat zonder pauzes een klim van ongeveer een uur. We spreken af dat ieder zijn gang gaat, dus als je liever op een etage blijft hangen dan treffen we elkaar later bij de ingang. Mr. Sid, zoals onze chauffeur heet wacht ons daar op en vertrekt pas als we compleet zijn. Allan en Nicolas nemen meteen een spurt en verdwijnen uit het zicht. Ik sluit me aan bij Eric en Elodie. De eerste 5 etages zijn een piece of cake. Bij de derde etage moet ik voor mijn flesje water, een deposit betalen. Geweldig systeem om de milieuvervuiling tegen te gaan. Bij inlevering van je fles krijg je je geld weer rerug. De waterval is ondanks het droge seizoen mooi, maar ik ben een beetje verpest na mijn ervaring in Loas. Het is gewoon moeilijk om die ervaring te evenaren. Na de 5e etage verandert het aangelegde pad in een wirwar van takken op de grond waar je je heelhuids doorheen moet werken. Om niet te vallen of uit te glijden pak ik me telkens vast aan tak of boom. Het geeft me niet echt een lekker gevoel, omdat ik weet wat voor bewoners de jungle heeft. Toch zet ik door, omdat ik gewoonweg de top wil behalen. Meestal geldt hoe hoger, hoe moeilijker en dus ook minder toeristen. Vandaag echer geldt de wet van Murphy niet. Het krioelt boven van de mensen, dus een foto maken of zwemmen is bijna niet mogelijk. Een Amerikaans koppel heeft een drone meegenomen en we bewonderen de beelden die de drone maakt. Inmiddels hebben de Denen zich weer bij ons gevoegd en stelt Nicolas voor om weer iets naar beneden te zakken, zodat we op een rustiger plekje kunnen zwemmen. We dalen af en vinden een soort poel met kristalhelder water en een kleine waterval. Het is er muisstil op het geklater van de waterval en de jungle geluiden na. Als je je langzaam in het water laat glijden komen er allemaal visjes zachtjes aan je knabbelen. Het is even wennen, want het kriebelt als een tierelier, maar als je je aan het gevoel kunt overgeven dan is het geweldig. Inmiddels sluit zich nog een Fransman bij en geruisloos genieten we van het heerlijke water. Ik klim en klauter als een aap over stenen en boomstronken, zodat ik dit stuk van de waterval helemaal heb ontdekt. Met de zonnestralen, die door de boomtoppen heen op ons neerdalen is het bijna alsof je in een sprookje bent beland.

Op de terugweg krijg ik netjes de 20 baht terug na het tonen van mijn fles. We eten beneden een eenvoudige, maar heerlijke maaltijd en stoppen bij de Srinagarind dam. We staan op grote hoogte en kijken naar de inmemse dam, die 30 jaar geleden is aangelegd. Indrukwekkend. Onze weg vervolgd zich terug naar Kanchanaburi en aan het einde van de middag zijn we weer terug bij ons resort. Klaudia uit Oostenrijk en Sander uit Duitsland voegen zich bij ons en we vermaken ons prima. Klaudia woont en werkt in Kroatië waar ze een bed en breakfast heeft en Sander is al een jarenlang trouwe gast van haar. Samen reizen ze een paar maanden door Azië. We wisselen FB gegevens uit en gaan daarna met zijn alle richting de Thai (lol).

Van het restaurant belanden we in een bar waar live muziek wordt gespeeld. De Rolling Stones en Bon Jovi worden gecovered. Als Allan vraagt of ik met hem wil dansen, schud ik hard nee. Het is niet de muziek waar ik van hou en waarop ik kan dansen. In het kader van laatste avond, gezelligheid en "you said you liked to dance" laat ik me overhalen. Op de dansvloer neemt ie me in een soort van houtgreep en oordat ik kan tegensputteren vlieg ik in allerlei pirouettes over het kleine dansvloertje. Mijn grootste angst is dat ik een van de tafeltjes raak en tegelijkertijd probeer ik me door hem te laten begeleiden. Hij maakt salsa bewegingen op de klanken van Gun's and roses en ik raak totaal gedesoriënteerd. Ik dans met mijn hoofd en daardoor ga ik links als hij rechts gaat en andersom, echt een complete afgang. Als de muziek na veel te lange tijd stopt druip ik af, zowel letterlijk als figuurlijk Een luid applaus klinkt als ik naar de anderen terug loop, er wordt gepolariseerd. Ik ben blij dat in ieder geval iemand zich heeft vermaakt.

De avond duurt nog lang. De bar wordt steeds drukker en we drinken en dansen. Als de band stiot met spelen en de bar sluit verplaatsen we ons naar een stteetfood restaurantje. Ma een Thaise van de massage salon schuift aan. Een pittige dame met heel veel energie. Iedereen is haar best "fliend" en ze is gul met het uitdelen van knuffels. Haar Engels is helaas niet voldoende om echt te communiceren, maar ze straalt een hoop warmte uit. Dan opeens zit er ook een Italiaan, die verhalen verteld over de don'ts in Thailand. Vrienden van hem haalden eens voor de grap een Thaise vlag naar beneden en moesten dat bekopen met 7 maanden vel. De nacht verstrijkt en zoals me wel vaker gebeurd loop ik als laatste met Eric en Elodie terug naar Ploy resort. We spreken af dat ik ze over 3 dagen op Ko Chang zie.

Moe en voldaan kruip ik best laat in bed.