Onderweg naar het strand

Na slechts 4 uur word ik wakker. Ondanks mijn korte nacht voel ik me prima. Als ik de deur van mijn kamer opendoe begroet de zon en aangename temperatuur mij. In mijn pyama slenter ik naar het restaurant om gebruik te maken van het enigzins karige ontbijt. In tegenstelling tot eerdere hostels en guesthouses bestaat het ontbijt hier uit thee, koffie en toast met jam. Alle extra's moeten apart betaald worden. Terug in mijn kamer neem ik snel een douche, zodat ik nog genoeg tijd heb om van mijn vrienden afscheid te nemen. Eerst ga ik op jacht naar een ticket terug naar Bangkok. Het wordt mijn 3e keer tijdens deze reis, maar ik kijk er naar uit. Mijn zoektocht is enigzins teleurstellend, omdat er tegenwoordig geen munivans meer rechtstreeks naar Kao San Road (lievelingswijk in Bangkok) rijden. De enige keuze die ik heb is om me te laten afzetten bij de "southern busterminal" in Bangkok en daarna op eigen houtje door te reizen naar mijn hostel in de buurt van KSR.

Het afscheid nemen valt me zwaar. Weer worden er FB's uitgewisseld, maar vrienden die zo snel in je leven komen laten niet meer dan een herinnering achter. De Denen reizen dezelfde dag, maar later, ook naar Bangkok waar ze een trein pakken richting Chiang Mai. De Oostenrijkse en haar maat blijven en het Franse kopoel wil mij over 2 dagen achterna reizen. Ik weet niet of ik ze nog zal zien, omdat backpacken meestal niet met een vastomlijnd plan gaat. "Go with the flow" is iets wat je hier vaak hoort.

Nadat ik ben opgehaald volgen er nig wat passagiers stops voordat we Kanchanaburi uitrijden. Ik word eigenlijk veel te snel naar mijn zin herinnerd aan het gesprek wat ik de avind teboren had met een Italiaan. Hij was gestopt met het reizen met de minivans. Too dangerous, many accidents and they drive like crazy. Op dat moment lachtte ik zijn verhaal stoer weg, maar een dag later zit ik met geknepen billen in z'on busje. En als klap op de vuurpijl is er een medepassagier die zich denk ik een paar dagen niet heeft gewassen. Er hangt een penetrante lucht in de bus, maar ik troost me met de gedachten dat het maar een reisje is van slechts 2 uur. De chauffeur geeft constant veel te hard gas op de drukke weg en strapt in mijn beleving na iedere dot gas hard op zijn rem. Uitstappen is geen optie, dus ik probeer te slapen. Helaas lukt dat niet en zelfs muziek weet mij niet af te leiden. Ik doe wat schietgebedjes en ben blij als de jongen viir mij vraagt of we kunnen stopoen voor een sanitaire stop. Dat is weer zo mooi van het reizen hier in Azië. De chauffeur knikt en zet de bus na 20 minuten aan de kant bij een restaurant. Ik heb mezelf al aangeleerd om weinig te drinken tijdens het reizen om te voorkomen om weer in de squat positie te moeten gaan. Blij om deze helse rit even te kunnen onderbreken bedank ik Rudolf voor zijn verzoek. We raken aan de praat en het laatste stuk van de reis is meteen een stuk aangenamer. We vervloeken samen de rijstijl en kletsen totdat we op het busstation worden afgezet. Hij wil ook richting Khao San road en we besluiten de kosten te delen. Het lukt ons na 5 taxi's aanhouden om een zover te krijgen om de meter aan te zetten. De chaufeusse en haar 1 jarige zoontje delen samen de dienst. Zij rijdt en hij staat zonder enige bescherming op de passagiersstoel. Mijn hostel ligt iets buiten KSR en al rijdende toon ik haar de route op mijn telefoon. Bij het hostel aangekomen gaat Rudolf op zoek naar een eigen locatie. De mijne zit vol en is volgens hem veel te duur. We spreken af om later samen in een naburig restaurant te gaan eten. Morgen reizen we allebei naar Ko Chang en kijken er beiden naar uit om de zee te kunnen zien.