Up north

We delen onze treincoupé met twee Nederlandse geneeskunde studenten. Ze lopen stage in de Filippijnen en hebben tot april een tussenpauze. Deze benutten ze om Vietnam en Nieuw Zeeland te verkennen. Het is inmiddels donker en de uitnodigende bedden doen ons snel beslissen om net als de meiden vroeg onder de wol te kruipen. Het is best fris, dus ik trek het dekbed tot onder mijn neus. We liggen hier nu met twee wildvreemde meiden in een waggelende trein en het voelt alsof we elkaar al jaren kennen. Aandachtig luisteren we naar de verschillen tussen de Nederlandse en Filippijnse manier van geneeskundige hulp bieden. We zijn het er allemaal over eens dat wederom geld de drijvende factor is in het geheel. Brian haakt als eerste af om te gaan slapen. Ik neem eindelijk de tijd voor mijn digitale boek, maar doordat de trein mij tijdens het rijden wiegt als een pasgeboren baby val ik ook snel in slaap. Het is een heerlijke nacht, waarin ik wel een paar keer wakker wordt, doordat de airco zich heeft ontpopt in een heater. Badend in het zweet word ik wakker en gooi het dekbed wat eerst zo behaaglijk leek van mij af. Om half 6 wordt er op de deur gebonst en als er door geen van ons allen wordt gereageerd volgt er nog een ferme klop. We zijn allemaal wakker en maken aanstalten om onze spullen bij elkaar te rapen, zodat we de trein enigzins snel kunnen verlaten als dat straks nodig is. Na enkele minuten staat er een dame in de deuropening met naar gewenst thee of koffie. We maken er graag gebruik van en tijdens het laatste half uur van onze rit genieten we van de warme drank. In Lao Cai stappen we uit, dit is meteen het eindpunt van onze trein. Het is nog 38 kilometer naar Sapa en onze homestay ligt iets verder in Ta Van nog eens 24 kilometer verder blijkt later. Als we het station uitlopen rond 06.00 uur in de ochtend worden we belaagd door taxi chauffeurs, buschaufeurs en welwillende minibus drivers. Als doorgewinterde backpackers weten we dat dit het cruciale moment is om je vermoeidheid van de afgelegde reis niet te tonen. Om eerlijk te zijn, je bent voer voor de haaien. We zijn nog niet helemaal thuis in het omrekenen van de Dong, met al zijn nullen. Thuis is het een genot, maar hier is het knap lastig om met miljoenen te dealen. We gaan in onderhandeling met een minibuschauffer en na wat heen en weer getrek betalen we hem omgerekend 24 euro. Eenmaal in de bus mopper ik nog wat na, omdat ik het idee heb dat we flink beet zijn genomen. We reizen over een steile en slingerende weg naar Sapa. Het begint te regenen, maar hierover teleurgesteld zijn kan niet als we door de raampjes naar buten kijken. De prachtige rijstterassen en de enorme hoogtes met tussen de bergtoppen laaghangende wolken maken ons sprakeloos. Na ruim een uur bereiken we Sapa. Op het plein van het stadje is een hoop bedrijvigheid. Vrouwen zitten op kleden en verkopen diverse handgemaakte spullen. De chauffeur maant ons om over te stappen in een ander gereedstaand busje, dat volgens hem over een half uur vertrekt naar onze homestay. We wachten buiten en Brian wordt door een toeriste aangesproken met de vraag of ie een sigaret heeft. Als snel volgt de vraag en verbazing aan beide zijden als blijkt dat het Eefke uit Den Bosch is. We blijven in gesprek tot er zich een nieuwe chauffeur aandient die ons vraagt onze spullen over te zetten in zijn bus, omdat hij ons naar Te Van gaat brengen. We kijken elkaar aan en denken, tsja dit is Azië en volgen hem als makke lammen met onze backpacks. De reis vervolgt zich nu echt richting onze homestay. We zijn niet de enigen in de bus en krijgen zo een deel mee van de dagtocht die onze medepassagiers hebben geboekt. We stoppen bij diverse viewpoints om een foto te maken voordat we eindelijk om 10.00 uur Te Van bereiken. De chauffeur heeft besloten dat ie bij het hotel van onze medereizigers stopt met rijden en wijst met zijn hand een richting op en mompelt iets van 300 meter. Inmiddels is het kwik gestegen en staan we moe en bezweet een beetje onbenullig op de weg. Twee lieve Mhong meisjes in prachtige kledendracht ontfermen zich over ons en brengen ons naar Anh Duc homestay. Het blijkt een pareltje gerund door een lieve familie. Het uitzicht is prachtig en ons schattige hutje was de reis meer dan waard. Na even wat gegeten en gerelaxed te hebben wandelen we de weg af zo ver als onze voeten ons kunnen dragen. Het is een schitterende wandeling waarbij we veel kleurrijke geklede kinderen tegenkomen. We worden begroet met shopping, shopping en diverse handgemaakte sleutelhangers en tasjes worden ons aangeboden. Tot onze verbazing lopen we na een bocht Eefke uit Den Bosch tegen het lijf, die zich tot haar grote spijt meteen mee had laten nemen op een fikse hike. We zien onderweg kleine watervallen, huisjes en vooral veel rijstvelden. Als we weer terug zijn bij de homestay geven we ons op voor het familiediner. Je schuift aan bij de familie en eet met de pot mee. Uiteraard eet de familie nooit 7 gerechten tegelijk, maar vanavond wel. Wij blijken niet de enigen te zijn bij de maaltijd. We worden vergezeld door 3 andere stellen. Twee uit Engeland en een stel uit Portugal. Het ijs is meteen gebroken als er wordt uitgewisseld waar je vandaan komt en hoe lang je op reis bent. De gastheer trakteert op "happy water", waarvan 1 glas gelijkstaat aan een liter Vodka. Het wordt steeds gezelliger en we wensen elkaar bij ieder shotje gelukkig nieuwjaar. Ja, het is nog steeds TET en ook al is daar hier minder van te merken dan in Hanoi, het is nog steeds gaande. Het is inmiddels buiten erg fris geworden en als zelfs het happy water ons niet meer kan opwarmen bestellen we een lekkere warme peach tea en gaan we terug naar ons huisje.