Hanoi is lief

Mijn ontwaken is een herhaling van gisteren. Met het enige verschil dat ik nu op de klok kijk en uit bed spring om nog van het ontbijt gebruik te kunnen maken. Brian is al beneden en samen genieten we van het eenvoudige, maar lekkere ontbijt. Gisteravond hebben we de knoop doorgehakt en besloten om vandaag naar Sapa af te reizen. De keuze was tussen de bus van 07.00 uur in de ochtend of de slaaptrein van 22.00 uur 's avonds. Ondanks dat de trein een stukje duurder is gaan we er graag voor. Het idee om al slapend je bestemming te bereiken is voor ons allebei heel erg aantrekkelijk. Na het uitchecken en onze backpacks achter te hebben gelaten verlaten we Nexy hostel. Er is geen plan, maar er wordt ons geadviseerd om 21.15 uur een taxi te nemen richting het treinstation. We lopen en eten onderweg bij een van de talloze straatstalletjes. Gelukkig passeren we per ongeluk het koffie barretje met de fantastische egg coffee, zodat we daar ook weer een stop maken. Uiteindelijk belanden we aan de andere kant van de West lake. Het is erg druk, omdat de tempel aan de overkant van de straat druk word bezocht. Mensen stromen in en uit, maar we kunnen niet ontdekken waarom. Het zal met TET te maken hebben, dat is zeker. Samen strijken we neer aan de waterkant, het meer met een serene stilte voor ons en achter ons de menigte en het aldoor toeterende verkeer. Twee uitersten met ons in het midden. We kletsen, kijken naar de vissen, die af en toe naar adem happen en geven onze vermoeide voeten zo wat rust.Time flies when you're having fun en zo ervaren wij dat zeker als onze maag alweer begint te knorren en vraagt om een nieuwe maaltijd. We slenteren terug richting Old Quarter en als we een beetje besluiteloos staan te kijken waar we zullen eten valt ons oog op een hoekje waar vele medewerkers, volgens Brian één familie, zich in het zweet werkt om alle klanten van een maaltijd te voorzien. Ik huiver even bij de aanblik van de kleine barbequetjes, die praktisch op de straat staan waar mensen, scooters en auto's voorbij razen. Brian ziet binnen een plekje en voordat ik me kan bedenken zijn we neergestreken op de enige twee ieniemienie krukjes. Ja, je lenigheid wordt hier sterk op de proef gesteld als je langer dan 1 meter 50 bent. Naast ons zit een Canadees die ons er op attendeerd dat als je iets wil eten je dat aan moet wijzen. Alsof we in een snoepwinkel staan wijzen we van gamba naar krab en van grote clams (weet de Nederlandse benaming niet) naar schelpen, die wij scheermesjes noemen. Alles wordt op de bbq gedaan en we eten een maaltijd zoals we die nog niet eerder hier hebben geproefd. De Canadees is aardig en een goede gesprekspartner. Met zijn drieën vermaken we ons prima, totdat Brian constateert dat het al 21.15 uur is geweest. In rap tempo betalen we en zeggen gedag tegen onze vriend. We manouvreren ons in de eerste versnelling tussen het drukke verkeer door en gaan richting het hostel. Het is inmiddels over half 10 als we een Uber bestellen, die ons naar het station zal brengen. Ik hou me rustig, maar in gedachten hebben we al 3x de trein gemist. Precies om 21.52 uur zet de chauffeur ons af op Hoi Ban railway station. Het is het eerste moderne gebouw dat ik hier in Hanoi heb gezien. Alles is helder en oogt nieuw en een roltrap brengt ons naar spoor 7 waar onze trein vertrekt. Na een paar keer gevraagd te hebben vinden we onze wagon en kan ik opgelucht adem halen. We hebben het gered. Niet lang daarna vertrekt de trein richting Sapa.

Ik wil nog even terug komen op de titel van dit verhaal. We zijn niet lang in Hanoi geweest en hebben bij lange na niet alles gezien, maar een ding valt zo op, Hanoi is lief. Het zijn de mensen, die zo aardig en rustig zijn. Kinderen die je in perfect Engels aanspreken met "how are you?". En je vervolgens vriendelijk vragen waar je vandaan komt. En of je een foto van de familie wil maken. Zelfs een keer werden de meisjes omgekleed, omdat ze de foto die Brian maakte zo mooi vonden, dat er nog een paar moesten volgen. De liefde en verbondenheid die je voelt tussen de familieleden. De eetcultuur, waarbij iedereen op kleine stoeltjes aan bijbehorende tafeltjes zit en het niet uitmaakt of je 8 of 80 bent. De overbeladen scooters met jong en oud tegen elkaar aangedrukt zonder ruzie of enige irritatie. Niets lijkt te veel en iedere vraag wordt vriendelijk beantwoord. Hanoi is super tolerant en ik noem dat lief.