Hanoi

Als ik wakker schrik kost het me enkele seconden om te beseffen dat ik mijlenver van huis ben. De plek naast mij is leeg en verbaasd kijk ik op mijn telefoon en zie dat ik een gat in de dag heb geslapen. Door het tijdsverschil had ik verwacht voor het krieken van de dag wakker te zijn, maar niets is minder waar. Als ik net besluit om onder de douche te stappen komt Brian binnen met een heerlijk kopje thee. Haha, ja dat heb ik wel gemist toen ik alleen op reis was. Het ontbijt hebben we helaas gemist, maar dat is hier in Hanoi geen enkel probleem. Het is al een beetje laat als we vertrekken en besluiten onderweg naar train street ergens een hapje te eten. Het is een wandeling van ongeveer een half uur. Als we een zaakje passeren die de beroemde egg coffee verkoopt kunnen we het niet laten om deze even te proberen. Ik moet zeggen als niet koffiedrinker dat dit een ware sensatie was. Je krijgt een kop koffie die oogt als een goede cappuchino. Zodra je je lip tegen het kopje plaatst en de dikke en zoete lobbige schuimlaag je mond bereikt gaat er een zucht van genot door je heen. Terwijl je het kopje kantelt en de sterke koffie zich mengt met het schuim ontstaat er een mengsel die al je smaakpapillen doen trillen. Wat was dat geweldig, echt heerlijk! We vervolgen onze weg met de telefoon in de hand, maar we lopen ondanks maps.me (hele goede off line wijs me de weg app) een paar keer verkeerd. We bereiken het spoor en ontwaren een klein straatje met huisjes aan weerszijde van het spoor. Omdat we niet de enige toeristen zijn lopen we het treinspoor een stuk af. Onderweg fotograveren we volop. Iedere stap lijkt een foto en elk stuk zwerfafval is in deze omgeving een plaatje. Na diverse malen in Azië te zijn geweest verbaast het me nog steeds dat de milieuwet nog ingevoerd moet worden. We zijn net op tijd terug om tussen de huisjes en de rails de trein langs te zien denderen. We houden onze buik in en genieten van de spanning en wind die het voorbij gaan van de trein veroorzaakt. Het duurt misschien maar 20 seconden, maar het brengt de rest van de dag een glimlach op ons gezicht dit meegemaakt te mogen hebben. En bovenal mooie foto's en een prachtige herinnering. De volgende stop is de West lake, het grootste meer in Hanoi. Diverse malen steken we wegen over waar het verkeer ons aan alle kanten voorbij raast. We lopen over een groot plein met een mega gebouw, bewaakt door mannen in mariniers kledij en weer anderen in een groen uniform. Een stukje door het park waar vele gezinnen op hun manier TET vieren en als trotse pauwen over de paden paraderen. Als we het inmense meer bereiken staan we zwijgend te kijken. Een moment waarop je beseft dat het fantastisch is dat je dit mee kunt maken. Helaas is het vandaag bewolkt en een beetje heieiig, waardoor het geheel op de foto een andere magie krijgt als in het echt. De oever van het water wordt omlijst door de skyline van Hanoi. Grote gebouwen en een reuzenrad. Het is heel wijds en te groot om er omheen te lopen. We strijken neer op een terras met nostalgische schommelbankjes en bestellen verse limoen en ananassap . We staren naar het meer en de mensen die in de buitenlucht hun workout doen op de fitness toestellen aan het water. Het begint schemerig te worden en de duizenden lichtjes maken het uitzicht een sprookje. Zonder veel moeite vinden we de weg terug naar ons district Old quarter. Het is er levendig, opvallend dat in tegenstelling tot Thailand, de terassen gevuld zijn met toeristen en Vietnamezen door elkaar. We vragen ons af of dit met TET te maken heeft of dat dit gewoon de orde van de dag is. Iets buiten de drukte strijken we nog even neer op een terras voor een laatste drankje. Bij thuiskomst raken we in gesprek met een Thaise meid en een Duitser, die duidelijk een oogje heeft op haar. Zijn enthousiasme over Sapa, 5 uur ten noorden van Hanoi doet ons beslissen dat dit onze volgende stop gaat worden. Het is inmiddels diep in de nacht en morgen kijken we of dit nog te realiseren is.