Vietnam, here we come!!!!

Niet anders dan lof voor de vlucht die we hebben gehad voordat we op Noi Ban, vliegveld Hanoi landen. Door overboeking belanden we in een tussenklasse van het vliegtuig. Geen eerste klas, maar ook geen economy. Brian kan voor het eerst zijn benen strekken en ik kan mijn benen in iedere positie leggen zonder met mijn knieën mijn oren te raken of de passagier voor me te irriteren met tegendruk als ie zijn stoel achterover doet. Zoals de meeste vliegreizen val ik al snel in slaap en wordt wakker als er iets te eten of drinken wordt aangeboden. Voor we het weten staan we op Guanzou, in China waarna het nog 2 uur vliegen is voor we in Vietnam zijn. Eenmaal in Vietnam geland gaat alles zo snel, we lopen naar de douane en regelen onderweg ons visum. Geen rijen of onvriendelijke Vietnamezen die raar reageren als wij het niet helemaal begrijpen. Het enige minpuntje is dat, waarschijnlijk het niet goed uit kunnen uitspreken van alle verschillende buitenlandse namen, je paspoort foto levensgroot wordt geprojecteerd als je aan de beurt bent. Ik heb geluk, de afschuwelijke foto die ik in een onnadenkende bui ooit heb laten maken wordt niet gekozen en er wordt de voorkeur gegeven aan die van Brian. Nu weet ik dat het waarschijnlijk zo was, omdat Brian als man, hier overal voor wordt aangesproken, maar op het moment suprême was ik alleen maar blij en opgelucht. Met Uber is een taxi zo geregeld en we laten Noi Ban achter ons. Het is voor Aziatische begrippen niet druk op de weg en we rijden net als in Nederland gewoon rechts. Geen hartverschrikkingen of bijna ongelukken onderweg, dus een heel erg ontspannen ritje. In een uur brengt de chauffeur ons naar Nexy hostel. Prima hostel, leuke, maar kleine kamer. Nexy ligt in het old quarter, hier is het een gezellige drukte van veel vietnamezen en backpackers. We vallen met onze neus in de boter, op de dag van aankomst is het meteen oud en nieuw en dat wordt hier zeker gevierd. Na onze spullen in de kamer te hebben gedropt verkennen we de diverse etages van ons hostel, waarna we een heerlijke douche nemen en de straat op gaan. Wat als eerste opvalt zijn de prachtige familie taferelen, die zich voor onze ogen ontvouwen. TET (Chinees nieuwjaar) is een feest waarbij de familie centraal staat. Terwijl wij in een t-shirt lopen is hier iedereen uitgedost alsof ze naar de kerk gaan. We zien mannen in pak, vrouwen in nette en feestelijke kleding en de kinderen als kleine prinsjes en prinsesjes. Er wordt veel gegeten en op elke meter vind je families, jong en oud gezellig samen. Ze zitten gehurkt of op kleine Madurodam stoeltjes met bijbehorende tafeltjes. We kijken onze ogen uit en genieten van de warmte die ze uitstralen. Het verkeer is vooral veel. Auto's en scooters banen zich over de wegen. Het is precies zoals ik al gelezen had. Oversteken is een actie waarbij enige moed is genoodzaakt. Afwachten betekent dat je er over een uur nog zal staan. Adem in en begin met lopen. Tussen elke scooter, auto of wat voor vervoermiddel ook, zit een ruimte en al snel heb je door dat dat de ruimte is die je moet benutten. Het lijkt heel erg spannend en dat is het zeker, maar het gaat goed en het went snel. Je inschattingsvermogen wordt sterk op de proef gesteld, maar we zijn allebei met vlag en wimpel geslaagd. We slenteren wat in de buurt, eten onze eerst Vietnamese maaltijd, drinken mojito's en nemen op de we terug naar huis nog een heerlijke bun (broodje). Als we even gaan liggen in onze kamer schrikken we na een paar uur wakker, de jetlag had ons even te pakken. Om een uur of negen verlaten we het hostel om bij het Hoan Kiem lake naar het vuurwerk te kijken. Als we die richting op lopen is het al aardig druk. Er verzamelen zich duizenden mensen om het meer. Wij strijken neer op een stoepje naast een groepje met een akoestische gitaar. Heerlijk om zo de laatste minuten voor uit te zitten. Om precies 00.00 uur start de vuurwerkshow, er wordt geen gelukkig nieuwjaar gewenst, maar aan alles is te zien dat een ieder elkaar het beste gunt. Bij de grootste knallen volgt er een bescheiden oeh of aah en verder wordt er door iedereen genoten van het luchtspektakel. Als het is afgelopen baant iedereen zich zonder duwen of trekken een weg naar de uitgang. De menigte maakt me een beetje bang, maar de rust die uitstraalt van deze grote groep mensen maakt dat Ik me totaal niet onveilig voel. Ik denk dat onze voetbalsupporters daar nog heel wat van kunnen opsteken. Op gevoel lopen we terug naar ons hostel. Het was een lange dag, dus het duurt niet lang voordat we slapen als twee Doornroosjes.