Born in Vietnam

Zodra ik wakker word zie ik door de kieren van het gordijn dat de zon vandaag al vroeg de weg naar aarde heeft gevonden. Ik spring uit bed en in pyjama open ik de deur van onze hut. De aanblik van wat ik zie maakt me gelukkig. Ik slenter naar voren en bestel een bananen pannenkoek. Ik heb in mijn leven al meerdere pannenkoeken met banaan gegeten en in allerlei varianten. In Vietnam bakken ze een dunne crepe, waarschijnlijk een overblijfsel van de Fransen, zoals je hier wel meer Franse invloeden tegen komt. De pannenkoeken worden als een kadootje om drie kleine banaantjes gevouwen. Hij wordt lauw geserveerd met daarbij een honing/stroop sausje. Ik weet dat veel mensen gruwelen van zo'n ontbijt, maar mij smaakt het heerlijk. Terwijl ik het ontbijt verorber op het terras van de homestay wordt mijn aandacht getrokken door het schouwspel dat zich aan de overkant van de straat afspeelt. Het is druk bij het supermarktje gelegen aan de overkant van de weg met als achtergrond de hoge bergen, waar wolken zich als een gordijn om de toppen slierten. Een enkele wolk is afgezakt en danst rond het midden van de berg. Op dit soort momenten besef je dat je je op grote hoogte ver boven de zeespiegel bevind. Afijn, scooters rijden af en aan en mensen kopen hun dagelijkse boodschappen. Twee kippen worden uit een kooitje gehaald en behendig zonder mand of tasje in de hand door de scooterrijder meegenomen. Er wordt getankt uit 1,5 liter colaflessen, die gevuld zijn met brandstof. Groepen met hikende en hijgende toeristen lopen voorbij met voorop een pittige Vietnamese gids, die door zijn of haar lengte gemiddeld 3 stappen moet doen als de rest er maar 1 doet. Het is een bedrijvigheid onder mijn neus en ik aanschouw dit terwijl ik langzaam mijn ontbijt oppeuzel. We hebben besloten om wat tijd te winnen en hier geen tweede nacht meer te blijven, maar vanavond met de bus van 23.00 uur richting Ninh Binh te gaan. Na het eten pakken we meteen onze spullen in voor onze volgende reis. Helaas vertelt de eigenaar ons niet lang daarna dat de bus vol zit en we pas de volgende ochtend om 06.00 uur verder kunnen reizen. Geen nood, want we wijzigen gewoon ons huidige plan. We maken wederom een wandeling, maar ditmaal richting het dorp. Het is druk met dagjes toeristen en omdat het einde van TET in zicht is pakken steeds meer mensen het dagelijkse leven weer op. Als we ons cafeetje van de vorige dag in het oog krijgen strijken we neer voor een egg coffee en een mango shake. We zitten op het bankje en drinken stilzwijgend. Als we worden aangesproken door Jonas een Duitser ontstaat er een leuk gesprekje. Jonas is net vanaf Sapa, zo'n 10 km verderop komen lopen en heeft ontzettende honger. Zijn homestay biedt niet meer dan een slaapplaats en hij is naarstig op zoek naar iets te eten. We verwijzen hem naar onze homestay en nodigen hem uit om 's avonds met ons te komen dineren. Als hij uit het zicht is verdwenen beken ik aan Brian jaloers te zijn op het gemak waarmee hij wildvreemden durft aan te spreken. Iets waar ik op mijn soloreis best moeite mee had. We rekenen af en lopen over een smal pad door de rijstvelden. Wij vinden ze prachtig ook al is het nu niet de mooiste periode van het jaar. Ze zijn niet zo groen als op de plaatjes en een beetje droog, maar op sommige plekken ook weer wat drassig. Op het smalle pad komen we kinderen en vrouwen tegen die ons behendig passeren. Dom als ik was doe ik de wandeling op mijn teenslippers en dat levert een bijna valpartij op waar we allebei weer hard om moeten lachen. Uiteindelijk bereiken we weer onze homestay en als we wat in en om ons huisje hebben gehangen schuiven we aan een tafeltje voor onze laatste maaltijd hier. Als we naar de menukaart staren om te kiezen wat we zullen eten komt Jonas het terras op lopen. Blij begroeten we elkaar en hij schuift bij ons aan. We bestellen springrolls, fried rice, fried noodles chicken en voor Jonas de vegetariër fried noodles met vegetables. Het is grappig, dat je elkaar niet kent, maar dat er gesprekken ontstaan die soms uren duren. Als we zo al een paar uur zitten komt het stel uit Portugal (Tiago en Maya) bij de homestay aan en laten zich verleiden door onze gezellig. Voor we het weten zitten we met zijn allen te lachen en kletsen alsof we al jaren bevriend zijn. Een kleine Vietnamese korporaal, tenminste zo zag hij er uit in zijn legerkleurige broek en bijbehorend legerjasje, voegt zich bij ons. Hij roept de hele tijd "I'm born in Vietnam" en schud ons constant de hand. Hoe harder wij lachen, hoe gezelliger hij wordt. Hij roept "Ta Van, Sapa" en geeft Jonas spontaan een kus op zijn wang. Helaas spreekt hij verder geen woord Engels en het handenschudden begint ons ook te vervelen. We proberen beleefd te zeggen dat het wel genoeg is geweest, maar de drank maakt hem steeds baldadiger. Uiteindelijk roepen we de eigenaar van onze homestay erbij om hem weg te krijgen. Na weer wat handen geschud te hebben verdwijnt de man in het duisternis van de nacht. Tiago en Maya hebben nog wat happy water bij zich en dat vindt bij ons gretig aftrek. Zo zitten we tot diep in de nacht. Tot ik tot mijn schrik zie dat Brian en ik nog maar 2 uurtjes kunnen slapen voordat de taxi ons naar Sapa brengt. Met moeite nemen we afscheid van de groep en hopen elkaar in Berlijn of Porto weer te zien. "Happy" verdwijnen we naar ons huisje en na ervan verzekerd te zijn allebei de wekker te hebben gezet vallen we als een blok in slaap.