Tam Coc

Precies zoals afgesproken staat er om 05.20 uur een auto klaar die ons naar Sapa zal brengen. Als we hebben afgerekend met de eigenaar van onze homestay en hem meerdere keren hebben bedankt voor het geweldige verblijf stappen we in de auto. De weg naar Sapa is ronduit dramatisch. Ik kan het makkelijk naast me neerleggen met de wetenschap dat de chauffeur dit ritje net zo vaak rijdt als dat ik naar de supermarkt loop. Brian heeft er echter meer moeite mee en sterft onderweg duizend doden. Iedere keer als de chauffeur een gat in de weg probeert te ontwijken en dat is vaak, krijgt Brian het gevoel dat de auto richting de afgrond verdwijnt. Daarbij is de kronkelende weg pikdonker en door de laaghangende wolken is het zicht beperkt. In deze situatie wordt er niet veel gesproken. Ik ben moe, de chauffeur spreekt praktisch geen Engels en Brian wil niets doen dat de chauffeur zal afleiden van zijn rij capaciteit. Na zo'n half uur constateert Brian dat het inmiddels 10 minuten voor 06.00 uur is en het busstation nog niet in zicht. De bus vertrekt om 06.00 uur, dus Brian probeert de chauffeur duidelijk te maken dat deze zo zal vertrekken. "Bus, bus, bus" schreeuwt hij! De chauffeur verrekt geen spier, draait zich niet eens om, geeft gewoon totaal geen reactie. We lachen nu niet, want geen van ons beiden heeft zin om op dit uur een bus te missen. Opeens stopt de beste man, zet de auto aan de kant van de weg en roept "change driver". Zijn Engels is zo slecht dat wij pas begrijpen wat ie bedoelt als ie behendig uit de auto springt en een andere man zijn plek inneemt. De route vervolgt zich met een nieuwe chauffeur en twee verbaasde passagiers op de achterbank. Ver na 6 uur en 3 telefoontjes en 1 keer omkeren verder stopt de auto langs een huisje met uithangbord "The Long travel". Het rolluik van het kantoortje is dicht en als onze chauffeur weer zijn mobiel pakt en druk begint te praten maant hij ons uit te stappen nadat hij heeft opgehangen. Ik blijf demonstratief in de auto zitten en Brian probeert hem duidelijk te maken dat ie geen geld krijgt als er geen bus komt. Inmiddels arriveert er een ander busje en stappen er 3 toeristen uit. Na overleg met hen zijn we enigzins gerust gesteld en betalen onze chauffeur. Terwijl we wachten op een bus, die hopelijk nog zal komen bestuderen we onze omgeving. Het is weer prachtig rond dit uur van de dag. De lucht verandert continue en de wolken lijken een schouwspel te spelen met de opkomende zon. Het duurt nog ruim een half uur voordat we het sissende en ronkende geluid van onze bus om de hoek horen komen. Onze spullen zijn snel ingeladen en op onze smalle en veel te korte bedjes vallen we in slaap. Het is een lange maar mooie rit. De rijstetages veranderen in rijstvelden en alles is prachtig groen. Er wordt hard gewerkt in de rijstvelden. Mensen staan tot hun knieën in de modder, maar dat lijkt hun niet te deren. Ouderwetse taferelen zien we waarbij een koe en wagen de hoofdrol spelen. Tussen de slaapmomenten door is er geen moment dat ik me verveel. Als een steeds meer geïrriteerde Vietnamese stem tot de zoveelste keer Ninh Binh schreeuwt besef ik dat ie aangeeft dat wij de bus uit moeten. Verontschuldigend voor het misverstand verlaten we snel de bus samen met nog 3 andere passagiers. Een van de uitstappers blijkt een dierenarts studente uit Nederland te zijn. Een ferme alleenreizende meid met fikse wandelschoenen aan. Na haar gevraagd te hebben of zij ook naar Tam Coc reist opper ik om een taxi te delen. Ik had het bij de aanblik van haar schoenen kunnen weten dat ze zou antwoorden dat ze na z'on lange busrit liever de het laatste stukje à 10 kilometer zou lopen. Brian reageert enthousiast en ik wil me niet laten kennen en stem toe. Ik dank God dat ik mijn backpack niet heb gevuld met de toegestane 23 kilo. We beginnen met lopen en er lijkt geen einde aan te komen. De 9 kilo van mijn backpack voelt al snel net zo zwaar als de 23 kilo waar ik het zojuist over had. Net als ik denk dat ik er bijna bij neer zal vallen roept onze metgezel dat ze hier afzwaait en dat wij nog maar 2 kilometer hoeven te lopen. Als we het dorp binnen lopen vallen we moe en bezweet in de eerste uitnodigende stoelen die we zien en bestellen een koffie en mango lassie. Als we weer een beetje op adem zijn gekomen vervolgen we onze reis. Wanneer we het pad in slaan dat van de hoofdweg leidt naar onze homestay komt een magere man in een te groot pak ons tegemoet lopen. Hij spreekt ons aan en mompelt iets over homestay. We zeggen zo vriendelijk mogelijk met ons laatste beetje adem dat we dit al hebben geregeld en proberen hem daarmee af te wimpelen. Hij is echter volhardend en blijft in onze voetsporen met ons meelopen. Als we Tam Coc ricefields, onze homestay, bereiken blijkt hij de eigenaar te zijn en moet hij er gelukkig net zo hard als ons om lachen. We worden warm onthaalt en getrakteerd op Vietnamese thee. Het is een beetje bittere jasmijn thee geschonken in kopjes zo groot als een eierdopje. Niet echt lekker, dus we drinken het zo snel mogelijk op om niet onbeleefd te zijn. Dit blijkt een grote vergissing, want de kopjes worden rap bijgeschonken. We leren snel dat je tijdens het drinken alvast aanstalten moet maken dat je weg gaat om bijschenken te voorkomen. We zijn beland in een oase van rust. Ons huisje is prachtig, nieuw en fris met een leuk terrasje voor de deur. We voelen ons er meteen thuis.

Onze tweede dag beginnen we met een heerlijk ontbijt op ons eigen terras. We zitten en keuvelen wat en besluiten morgen richting Hue af te reizen. De mensen van de homestay zijn heel erg vriendelijk en helpen ons bij het regelen van onze bustickets. Het miezert vandaag, maar dat weerhoudt ons er niet van om een scooter te huren om de omgeving te verkennen. We rijden naar de hoofdweg en slaan af en toe een paadje in. Het brengt ons tussen de huisjes van de hier wonende mensen. De huizen zijn gebouwd in Franse stijl en ondanks dat niets af lijkt zien we veel terugkerende details. Prachtige houten deuren en door de openstaande deuren zien we prachtige gedraaide trappen en in ieder huis een grote flatscreen tv. Opvallend is dat deze voornamelijk wordt gebruikt voor karaoke en in veel huizen zijn wij toeschouwers van het familie diner. Als we weer een pad in zijn geslagen belanden we bij Thung Nang een beschermd natuurgebied waar we een geweldige boottocht doen met de beroemde Vietnamese vrouwen die met hun voeten de boot besturen. Behendig pendelt ze met haar voeten door het water. Ondanks dat we af en toe andere toeristen tegenkomen lijkt het alsof wij een zijn met de natuur. We varen tussen prachtige bergrotsen. Langs de oever grazen de buffels in alle vrede en hier en daar loopt een zwijn in het drassige gras te wroeten. Op de achtergrond stilte zo nu en dan doorbroken door het geluid van tsjilpende vogels. Als laatste varen we door een grot met aan het plafond een van de meest prachtige stenen die we hebben gezien. We krijgen een lantaarn aangereikt waarmee we de stenen goed kunnen beschijnen. Het lijkt alsof ze zijn bespoten met zilver, gouden en witte glitters, echt prachtig. We zien vleermuizen op hun kop hangen, slapend tot ze wakker worden voor hun jacht. Het is zo mooi allemaal. Meer dan tevreden stappen we 2 uur later van de boot en geven onze roeister een flinke tip. Op de weg terug pikken we onze vergeten sigaretten op bij het restaurant waar we ze eerder oo de dag hadden laten liggen en we stoppen bij de rijstvelden. We hebben geluk, want de werkdag zit er voor de velen op en dat brengt ons de meest prachtige foto's.
Als we weer terug zijn bij de homestay worden we warm onthaald met de bekende Vietnamese thee. Het tafeltje op nog geen meter van de receptie wordt snel voor ons gereed gemaakt. Deze keer wordt de thee vergezeld door Vietnamese cake. We krijgen ieder een stuk. Terwijl de aardige dame deze voor ons neer zet benoemd ze de ingrediënten. Bij het horen van sticky rice lichten mijn ogen op, maar de moed zakt mij in de schoenen als ze porc als volgende noemt. Stoer neemt Brian de eerste hap en zijn wang vormt zich als die van een hamster. Ik zie aan zijn gezicht dat hij in een aflevering van Fear Factor is beland. Ik neem een hap en deze lijkt best mee te vallen. Het smaakt eigenlijk nergens naar, maar de vettige gefrituurde substantie is bijna niet weg te krijgen. Beide dames aan de balie slaan ons gade en er is voor ons geen uitweg. Terwijl ik een klein puntje aan mijn vork prik neemt Brian een reuzehap en verdwijnt richting de scooter die uit het zicht van de dames staat. Het kleine stukje dat ik in mijn mond heb gestopt veroorzaakt bij mij kokhals neigingen, maar ik weet het nog net binnen te houden. Ik prop het laatste stuk erbij, drink in een teug mijn eierdopje leeg, bedank met volle mond de dames en ren naar ons huisje.