Tam Coc II

Na een heerlijke nacht ontwaak ik ver voordat ik dat de andere dagen deed. Reizen is nieuwe avonturen aangaan en veel afscheid nemen. Ik heb een dubbel gevoel over deze dag. We hebben nog tot vanavond om te genieten van deze prachtige omgeving, maar weet ook dat daarna het moment volgt nooit te weten of je hier ooit nog terug zal komen. Na het ontbijt checken we uit en geven onze spullen in bewaring. We huren twee fietsen om op ons gemak de omgeving te verkennen. Voor mij is de passende fiets snel gevonden. Bij Brian kost het iets meer moeite. Na bij drie fietsen het zadel op maximum hoogte te hebben versteld en Brian nog steeds met zijn knieën het stuur raakt wordt er besloten een moutainbike voor hem te regelen. Er snelt iemand weg en binnen enkele minuten staat er een prima fiets klaar. Eenmaal wegfietsend blijkt hoe dan ook dat de Vietnamese fiets maat niet aan Brian's lengte kan voldoen. Het is dan ook even wennen als we het paadje naar de grote weg af fietsen. Eenmaal bij de weg aangekomen fietsen we zo'n kilometer of 2 en slaan dan een smal paadje in wat ons tussen de rijstvelden brengt. Het is heerlijk om op dit hobbelige paadje te rijden en ondertussen al het moois om ons heen te bewonderen. Het is ongelooflijk te beseffen dat de rijst in Nederland zo goedkoop is al je ziet wat voor werk er aan vooraf gaat voordat het in een pakje Lassie beland. Mensen staan tot hun knieën in een klei-achtige substantie, harken de velden en zaaien en planten met zorgvuldigheid de jonge rijstplantjes. Dit gebeurd allemaal met de hand en een werkdag duurt hier erg lang. We zien onderweg een viskwekerij waar de grote vissen handmatig in netten worden gevangen en met grote getale naar een ander bassin worden gebracht. Niemand bekommert zich om de kleine visjes die bij deze handeling op het droge belanden en snakken naar adem, totdat ze doodgaan. Het is bizar en ondenkbaar dat dit bij ons zou gebeuren, zonder dat de dierenbescherming of media hier een zaak van zou maken. Vrouwen koken in huisjes op open vuur en nemen totaal geen notitie van ons. Als we zo hier en daar een foto maken worden ons de woorden "dollar, dollar" toegeworpen. Helaas is dat het gevolg van het toerisme, wat zich ook hier in Vietnam sterk ontwikkeld. Tegen de lunch fietsen we de velden weer af en trakteren onszelf op een door de Loneley planet aanbevolen restaurant "Chookie". Er is niets te veel gezegd, weliswaar niet Vietnamees, maar de sandwich BLT en chicken roast met chips smaken voortreffelijk. Het is voor het eerst sinds onze reis dat er zout en peper op tafel wordt gezet en daar maken we zeker gebruik van. Om het helemaal af te maken bestellen we er nog springrolls met shrimps bij. Het is inmiddels begonnen met regenen, dus blijven we hier hangen tot laat in de middag.
Als we weer terug fietsen naar onze homestay stoppen we bij een lokaal marktje. We slenteren langs de kraampjes met fruit en huishoudelijke waren. Bij een kraampje met vlees blijven we even staan en moeten we eerlijk bekennen dat hier in Vietnam geen deel van een dier verloren gaat. Het varken wat hier ligt is in zoveel delen versneden dat we bij sommige stukken geen enkel idee meer hebben wat de herkomst is.
Eenmaal terug bij onze homestay drinken we thee, omdat we door de regen en lage temperatuur best koud zijn geworden. We hebben nog een uur voordat we opgehaald worden om ons naar de bus te brengen. We doen nog even snel wat boodschappen en halen een snelle hap bij het restaurantje wat ons hier in Tam Coc van onze diners heeft voorzien. We zijn zoals afgesproken precies om 19.00 uur weer terug. Na een half uur geduldig wachten verzekerd de eigenaresse dat we ons niet druk hoeven te maken. In eerste instantie doen we dit ook niet, maar als de vertrektijd van de bus al ruim een uur is gepasseerd beginnen we ons toch best een beetje zorgen te maken. De komende anderhalf uur probeert ze ons met een don't worrie en glimlach nog diverse malen op ons gemak te stellen. Het feit dat we moeten wachten en niet weten voor hoe lang maakt onze stemming er niet beter op. Eindelijk verschijnt er een auto op het smalle pad. We worden geholpen met onze bagage en krijgen een fles water mee voor onderweg. Wat een geweldig lieve mensen, ik gun ze vanuit mijn hart echt het allerbeste als we elkaar de hand schudden en in de auto stappen.
Niets is zoals je denkt tijdens het reizen. Als we gesetteld zijn in de auto rijdt hij het smalle pad af, draait naar rechts en na nog geen 50 meter worden we afgezet bij een hotel. Verbaasd kijken we elkaar aan en kunnen niet geloven dat we hier al die tijd op hebben zitten wachten. Tijd is er niet om hier stil bij te blijven staan. Bij het hotel staan al aardig wat mensen te wachten en bij Vietnamese busritjes geldt het recht van de sterkste. Na aan wat medereizigers gevraagd te hebben of zij ook geen busticket hebben gekregen laten we onze zorgen hierover van ons af glijden en positioneren ons in een startpositie. Als de naam van onze bestemming, "Hue" wordt geroepen lopen we als een malle achter de betreffende man aan, gooien onze backpacks in het ruim en glippen zo snel als we kunnen in de bus. De bus is al half vol, maar gelukkig vinden we een plekje schuin achter elkaar. Een lange reis begint, hier lig ik dan heerlijk schrijvend en als de dageraad aan zal breken zijn we alweer 600 kilometer richting het zuiden.