Tijd om te gaan

Als ik aankom bij Sleep tight hostel in Bangkok loop ik meteen Joe uit Texas tegen het lijf. Stiekem hoopte ik dat ik hem weer tegen zou komen na mijn laatste ontmoeting hier met hem. Hij begroet me enthousiast en begint meteen te ratelen over zijn tripje. Hij is zo spontaan en enthousiast, dat het me veel moeite kost om hem te onderbreken. Ik snak naar een douche en iets te eten. Als hij ook nog de bijbehorende foto's wil laten zien excuseer ik me en beloof later even te kijken.

De douche voelt heerlijk na de lange reis met boot en bus. Vanaf Koh Chang heeft het bijna 10 uur geduurt om op mijn plaats van bestemming te komen. Deze keer reed de chauffeur van de minivan prima en kon ik via de achteruitkijkspiegel in de gaten houden of ie zijn ogen nog steeds open had. Gaf me een geruststellend gevoel, ondaanks het feit dat ik vanaf mijn zitplaats verder niks zou kunnen voorkomen. Ik had geluk op deze rit, want in tussen de passagiers zaten twee Nederlandse jongens. Mijn Engels is de afgelopen maand vast sterk verbeterd, maar ik merk de laatste dagen dat ik het vermoeiend begin te vinden om je niet te kunnen uitdrukken in je eigen taal. En dan is zo'n time out echt even lekker. Zit al snel op de praatstoel en we kwebbelen er flink op los. Voornamelijk in het Nederlands en af en toe vertaal ik het voor de leuke in Noorwegen wonende Kroaat naast mij. Het duurt in Bangkok aangekomen nog 2 uur voordat ik bij het hostel ben. We rijden precies tijdens de spits Bangkok binnen en dat is echt een worse case scenario. De Nederlandse jongen naast mij moppert de hele reis al eeen beetje en als ie weer begint zeg ik; joh we zijn in Thailand en niet thuis, wees blij dat ie na 8 uur zijn ogen nog open heeft.

Ondanks dat we een paar keer zijn gestopt tijdens de reis heb ik niet echt goed gegeten vandaag. Mijn maag rammelt doordat ik ontbijt en lunch heb overgeslagen. Snel eet ik iets bij het hostel en weet er de nodige oehs en aahs uit te krijgen als Joe me zijn foto's voorschotelt.

De tijd begint nu een beetje te dringen, omdat ik tijdens de reis geen moment aan shoppen heb gedacht. Ik wandel naar Kao San road om daar de laatste bahts te spenderen. Gelukkig is het een walhalla van souvenirs en ben ik voor mijn doen redelijk snel klaar. Op de terugweg eet ik bij het restaurantje wat mij de afgelopen maand bij mijn bezoek aan Bangkok al diverse malen heeft mogen begroeten. Ik besef dat dit voorlopig mijn laatste Thaise maaltijd in Thailand zal zijn en laat het me daardoor nog beter smaken.

Nog even snel naar de 7 Eleven. Het "dingdong" geluid wat je hoort bij het openen van de deur lijkt me treuriger te begroeten dan anders. 7 Eleven is 24 uur per dag open en als je in Thailand bent is een bezoekje onvermijdelijk. Ten eerste omdat het er altijd koel is en ze verkopen er werkelijk alles. Normaal gesproken sta je zo weer buiten, maar nu lijk ik opeens zeer geïnteresseerd in alles wat ze verkopen en loop de winkel een paar keer rond om vervolgens alleen met sigaretten en snoep weer naar buiten te komen. Als laatste wip ik nog even een salon binnen om een pedicure behandelimg te ondergaan. Ik ben even in de verleiding om ook een massage te nemen. Besef dan opeens dat ik net hersteld ben van de massage die ik twee dagen geleden kreeg. Uit voorzorg had ik alleen een nek, schouder en hoofdmassage gevraagd, maar kreeg de full body Thai massage. Au! De dame van de salon kijkt akfkeurend naar mijn schoenen en als ik vraag wat er is zegt ze dat ik beter slippers had kunnen dragen ivm het drogen van de nagellak. Ik vermoed dat ze ook snel weg wil als mijn blik op de klok valt en het inmiddels al 22.00 uur is. Als ik voorstel om ze te halen en zeg dat ik met 5 minutes weer terug zal zijn verschijnt er een goedkeurende lach oo haar gezocht. Ik trek een sprintje naar het hostel wat iets verder in de straat ligt en ben inderdaad binnen 5 minuten weer terug. Het is jammer dat ik straks thuis geen slippertjes kan dragen, want het resultaat mag er zijn. Zongebruinde voeten met knalroze nagels.

De lange dag heeft me uitgeput en ik word de volgende dag al om 6 uur door de taxi opgehaald. In mijn kamer aangekomen duurt het niet lang of ik val in slaap.

Op dit moment zit ik in het vliegtuig naar huis en schrijf mijn verhaal. De techniek van vandaag maakt dat ik het niet alleen kan schrijven, maar ook kan delen zodra ik het af heb. Is dat niet geweldig!

Ik heb de afgelopen maand mijn best gedaan om iedereen die dat wilde mee te nemen op een voor mij fantastische reis. Ik heb met heel mijn hart geschreven en heb niet geprobeerd het leuker te maken dan het was. Sterker nog, alles wat ik schreef daar hoefde ik geen seconde over na te denken. Het stroomde zo uit mijn pen of typte ik moeiteloos op mijn telefoon.

Een paar dagen geleden vroeg ik aan een gestrande Amerikaan op Koh Chang waarom hij in Thailand is blijven hangen. Zijn antwoord was "I found myself baby". Ik ben niet weggegaan om mezelf te zoeken, maar had wel even de ruimte nodig. Ver van huis ben ik er achter gekomen, dat ik het heerlijk vind om niets te doen en lui te zijn. Dat ik het fantastisch vind om met mensen te praten. Om naar verhalen te luisteren van mensen die ik niet ken en juist daardoor vernieuwend en interessant zijn. Ik kwam erachter dat ik ondanks mijn spontaniteit het heel moeilijk kan vinden om een onbekende te benaderen. Dat ik me in het Engels goed kan redden, maar soms onzeker werd als een ander er zonder horten of stoten een hele conversatie uit ratelde. Dat ik niet bang ben om in een onbekende stad in mijn eentje op straat te lopen, totdat ik het gevoel krijg of ik hier wel verstandig aan doe. Dat ik kan leven uit een rugzak met een minimale garderobe. Dat ik me heel erg oud kan voelen als ik me tussen veel jeugdigen bevindt. Dat ik graag van alles wil proberen wat eten betreft, maar graag kies voor dat wat ik lekker vindt. Dat ik mezelf niet constant hoef uit te dagen om te kunnen genieten. Dat de controle over dingen hebben me een fijn gevoel geeft, maar me ook heeft belemmerd. Dat ik heel goed voor mezelf kan zorgen, maar opbloeide bij de reacties of appjes die ik kreeg van iedereen. Ik graag een hippie backpacker had willen zijn, maar dat niet ben. Dat ik het heel erg fijn vind om alleen te reizen, maar het liefst samen met iemand op een berg zit om het mooie uitzicht te delen. Uiteindelijk kan ik zo nog heel lang doorgaan, maar wat ik ermee wil zeggen is dat ik niet mezelf heb gevonden, ik heb uiteindelijk mezelf meegenomen.

Wat ik zeker besef is dat ik deze bijzondere reis heb kunnen maken door iedereen die thuis van me houdt. Op momenten dat het moeilijk was vond ik het heerlijk om support uit onverwachtte hoek te krijgen. Ik ben trots op mezelf, omdat ik me gewoon klein heb gevoeld als ik misschien groot had moeten zijn of andersom. Ik heb het over me heen laten heenkomen en heb er intens genoten.

Ik ging met onzekere tranen van huis en kom met tranen van geluk weer terug.

XXX