One more please
1 februari 2017 - Amphoe Ko Chang, Thailand
Terwijl ik op mijn balkon zit te mijmeren of ik nu of later naar het strand ga krijg ik een onaangenaam gevoel. Met mijn vertrek naar Bangkok morgen komt er een einde aan mijn verblijf hier. Een mooie tijd op een even zo mooi eiland. Ik wil graag beschrijven hoe het hier is geweest, maar vind het tegelijk moeilijk om luieren en relaxen te omschrijven. Just give it a try.
De dagen zijn voorbij gevlogen en mijn grootste bezigheid was lekker relaxen en vooral weinig doen. Ook hier heb ik me momenten eenzaam gevoeld en gespeeld met de gedachten om het eiland te verlaten. Naar een andere plek met andere mensen. Weg van mijn eigen eenzaamheid en vooral van de mensen die het samen heel gezellig leken te hebben. Gelukkig duurden die momenten nooit lang. Dat kwam door in contact te komen met een nieuwe passant of een die ik al eerder had ontmoet. Of door gewoon te genieten van mijn alleen zijn. Open te staan voor alles wat ik kon zien, ruiken of voelen.
De dagen op het strand, het konden er voor mij niet genoeg zijn. De aanraking van het hete zand onder mijn voeten als ik zonder mijn slippers het strand betrad. Iedere dag vroeg op het strand willen zijn en vervolgens pas tegen drieën daar te belanden, omdat luiheid me tegen hield. Blijven liggen, totdat de massa is verdwenen en je achterblijft met alle andere liefhebbers voor zonsondergang. Elke dag weer een, maar nooit hetzelfde. Na 5 dagen de route naar het strand te hebben afgelegd te ontdekken dat het wemelt van de apen langs de weg. Vandaag nog tranen met tuiten gelachen om een toerist die haar bananen belangrijker vond dan een aanval van een aap. Gillend hield ze de tas met bananen boven haar hoofd terwijl de aap tegen haar aansprong. Gelukkig werd ie met een bezem verjaagd, zodat het goed is afgelopen. De zee waarin ik me meerdere malen per dag kon onderdompelen zodat de warmte van mijn lichaam lekker kon afkoelen in het blauwe en lauwe water.
Eindelijk een slang in de natuur kunnen zien, omdat een kat ermee zat te spelen alsof het een speeltje was. De dag dat ik bij iemand achter op de scooter kon stappen en we via verschrikkelijk steile wegen op een ander mooi strand belanden. Het moment dat ik in mijn eentje aan het strand ging eten en werd uitgenodigd door een plaatselijke dj om een drankje met hem te gaan doen. Heb stiekem de benen genomen toen ie even snel zijn boodschappen thuis ging brengen. De etentjes en balkonsessies die ik heb gehad met de drie jongens die mij zo nu en dan op sleeptouw namen. De lieve en aardige mensen die keihard werken om hier een bestaan op te bouwen. De supermarktjes die 24/7 open zijn, zodat ik nooit zonder water of sigaretten kwam te zitten. Mijn verblijf waar ik me op en top thuis voelde. De weg ernaar toe heb ik af en toe vervloekt, maar zag het als een goede oefening voor mijn benen. Heerlijk om s'avonds vanaf mijn balkon de klanken te horen van het feestgedruis beneden. De avonden dat ik heb kunnen dansen alsof mijn leven er vanaf hing. Het nachtleven van Ting Tong met heerlijke house muziek en alle geneugten van het leven. Dansen tot in de vroege uurtjes. Sugar beach, fijn en klein. Eindelijk de lang begeerde pizza te kunnen eten in het restaurant wat tot 2 keer toe moest zeggen dat ze uitverkocht waren. Elke dag op je gemak kunnen ontbijten met een Thaise maaltijd of duur en decadent American breakfast met uitzicht op zee. Ban Bao de pier met alle kleine winkeltjes en vrolijke gekleurde huisjes, zodat je er uren kunt rondstruinen. De reggaebar waar ik op de klanken van Bob Marley een colaatje dronk en stil werd van het adembenemende uitzicht. Teruglopend van het strand opeens "hello sista" horen en vervolgens op een boomstam te zitten met een rastaman, die aan de hectiek van de USA is ontsnapt.
Al deze herinneringen draaien zich af in mijn hoofd en ik wil nog zoveel meer van deze momenten meemaken. Over 2 dagen vertrekt mijn vliegtuig en moet ik in Bangkok zijn. Mijn hoofd maalt en draait en opeens weet ik het. Ik sluit de deur van mijn bungalow, ren de heuvel op naar de receptie en vraag daar; "please can I stay one more night? Ze kijkt in haar computer terwijl ik mijn vingers kruis en zegt: YES! Heerlijk nog een dagje langer in het paradijs.
Ik gris mijn sarong van het balkon, fles water en boek in mijn tas en huppel richting strand. Het zal voorlopig de laatste keer zijn.
De dagen zijn voorbij gevlogen en mijn grootste bezigheid was lekker relaxen en vooral weinig doen. Ook hier heb ik me momenten eenzaam gevoeld en gespeeld met de gedachten om het eiland te verlaten. Naar een andere plek met andere mensen. Weg van mijn eigen eenzaamheid en vooral van de mensen die het samen heel gezellig leken te hebben. Gelukkig duurden die momenten nooit lang. Dat kwam door in contact te komen met een nieuwe passant of een die ik al eerder had ontmoet. Of door gewoon te genieten van mijn alleen zijn. Open te staan voor alles wat ik kon zien, ruiken of voelen.
De dagen op het strand, het konden er voor mij niet genoeg zijn. De aanraking van het hete zand onder mijn voeten als ik zonder mijn slippers het strand betrad. Iedere dag vroeg op het strand willen zijn en vervolgens pas tegen drieën daar te belanden, omdat luiheid me tegen hield. Blijven liggen, totdat de massa is verdwenen en je achterblijft met alle andere liefhebbers voor zonsondergang. Elke dag weer een, maar nooit hetzelfde. Na 5 dagen de route naar het strand te hebben afgelegd te ontdekken dat het wemelt van de apen langs de weg. Vandaag nog tranen met tuiten gelachen om een toerist die haar bananen belangrijker vond dan een aanval van een aap. Gillend hield ze de tas met bananen boven haar hoofd terwijl de aap tegen haar aansprong. Gelukkig werd ie met een bezem verjaagd, zodat het goed is afgelopen. De zee waarin ik me meerdere malen per dag kon onderdompelen zodat de warmte van mijn lichaam lekker kon afkoelen in het blauwe en lauwe water.
Eindelijk een slang in de natuur kunnen zien, omdat een kat ermee zat te spelen alsof het een speeltje was. De dag dat ik bij iemand achter op de scooter kon stappen en we via verschrikkelijk steile wegen op een ander mooi strand belanden. Het moment dat ik in mijn eentje aan het strand ging eten en werd uitgenodigd door een plaatselijke dj om een drankje met hem te gaan doen. Heb stiekem de benen genomen toen ie even snel zijn boodschappen thuis ging brengen. De etentjes en balkonsessies die ik heb gehad met de drie jongens die mij zo nu en dan op sleeptouw namen. De lieve en aardige mensen die keihard werken om hier een bestaan op te bouwen. De supermarktjes die 24/7 open zijn, zodat ik nooit zonder water of sigaretten kwam te zitten. Mijn verblijf waar ik me op en top thuis voelde. De weg ernaar toe heb ik af en toe vervloekt, maar zag het als een goede oefening voor mijn benen. Heerlijk om s'avonds vanaf mijn balkon de klanken te horen van het feestgedruis beneden. De avonden dat ik heb kunnen dansen alsof mijn leven er vanaf hing. Het nachtleven van Ting Tong met heerlijke house muziek en alle geneugten van het leven. Dansen tot in de vroege uurtjes. Sugar beach, fijn en klein. Eindelijk de lang begeerde pizza te kunnen eten in het restaurant wat tot 2 keer toe moest zeggen dat ze uitverkocht waren. Elke dag op je gemak kunnen ontbijten met een Thaise maaltijd of duur en decadent American breakfast met uitzicht op zee. Ban Bao de pier met alle kleine winkeltjes en vrolijke gekleurde huisjes, zodat je er uren kunt rondstruinen. De reggaebar waar ik op de klanken van Bob Marley een colaatje dronk en stil werd van het adembenemende uitzicht. Teruglopend van het strand opeens "hello sista" horen en vervolgens op een boomstam te zitten met een rastaman, die aan de hectiek van de USA is ontsnapt.
Al deze herinneringen draaien zich af in mijn hoofd en ik wil nog zoveel meer van deze momenten meemaken. Over 2 dagen vertrekt mijn vliegtuig en moet ik in Bangkok zijn. Mijn hoofd maalt en draait en opeens weet ik het. Ik sluit de deur van mijn bungalow, ren de heuvel op naar de receptie en vraag daar; "please can I stay one more night? Ze kijkt in haar computer terwijl ik mijn vingers kruis en zegt: YES! Heerlijk nog een dagje langer in het paradijs.
Ik gris mijn sarong van het balkon, fles water en boek in mijn tas en huppel richting strand. Het zal voorlopig de laatste keer zijn.
Fijne vlucht en tot snel
Wat maak jij geweldige dingen mee,
Het is je meer als gegund,ga zo maar lekker door.
Hier gaat allesngoed en met Sytske ook.
Dikke kus Pappa.
Lieve Sun, nog één nachtje slapen en je komt weer aan in het grijze Nederland... Hier waar de huisjes niet alle kleuren van de regenboog hebben, waar de zee altijd koud is en nooit zo blauw, waar de zon iets is om zonder verwachting alleen maar op te durven hopen, waar het eten niet diezelfde pit heeft en mangosap een veel te dure verse jus zal zijn, waar je slippers weer een half jaar de kast in moeten, waar je weer op een kantoor moet zitten werken achter een scherm, waar de dagelijkse sleur je reis veel te snel veel te ver weg zal stoppen. Maar, terug hier is ook waar wij zijn. Je grootste liefdes thuis, je lieve familie, je lieve collega's en je lieve vriendinnen. Die jou allemaal hebben gemist en je keer op keer je herinneringen zullen laten delen. En weet dat waar ter wereld je ook bent en hoeveel mooier het daar ook is dan hier, ze nergens zoveel van je houden. Als hier.
Goede reis terug naar hier en tot snel! Dikke kus