Phu Quoc II, III

Bauhinia bungalows blijkt een waar paradijsje. Het ligt In een rustig straatje net van de hoofdweg van Long beach af. Als we voor de deur worden afgezet is het alsof alles klopt. Een kleinschalig complex met om het zwembad heen bungalows en kamers met een heerlijk terras. Omdat er niet op onze komst was gerekend is onze bungalow nog niet schoongemaakt en moeten we even wachten. Als dit gebeurd is volgen we een van de medewerkers naar ons onderkomen en we zijn niet teleurgesteld. Twee tweepersoons bedden, tv, koelkastje, grote badkamer en zelfs een keukentje. We zijn helemaal in onze nopjes en ploffen ieder op een bed neer. Lang gunnen we onszelf niet om hiervan te genieten, want onze magen beginnen na de lange reis nu wel te knorren. Brian huurt bij de receptie een scooter voor de komende dagen en we rijden richting het centrum van Long beach. Veel kleurige lichten en vooral veel restaurantjes. Velen met weinig klandizie, maar het oogt als een gezellige drukte. We hebben niet veel puf en ploffen neer bij een van de vis bbq restaurants. Een goede keuze, want we verorberen weer een heerlijke maaltijd.

De volgende dag krijgen we het nieuws dat onze bungalow is verhuurd en wordt er gevraagd om naar een kamer te verhuizen. Eigenlijk tegen mijn zin in volg ik de verhuurder naar een andere kamer om te kijken of deze naar onze wens is. We moeten wel concessies doen, er is maar een tweepersoonsbed en ook de keuken is nu niet meer aanwezig. Ik ben snel overstag als blijkt dat wij de beneden bungalow op 2 meter van het zwembad kunnen krijgen. Als toegift wordt er ook nog wat van de prijs afgehaald als ik zeg dat we nog 4 nachten blijven. Opgetogen keer ik bij Brian terug om uitgebreid verslag te doen van ons nieuwe onderkomen en ook hij is snel overtuigd. We pakken onze spullen in en als we weg zijn zullen deze naar onze nieuwe kamer worden overgeheveld. Vandaag rijden we 23 km naar Ba Sai, het mooiste strand van Phu Quoc. De weg er naar toe is prima. Het eerste stuk rijden we door de drukke straten van Duong Dong, maar Brian slaat zich er als een volleerd scooterrijder doorheen. Wanneer we het stadje uitrijden wordt het een stuk rustiger en komen we langs aan de weg liggende dorpjes en het vliegveld. Als we er bijna zijn worden we van de verharde weg geleid en slaan een hobbelig paadje in. Aan het einde hiervan worden we ontvangen door een man, die toezicht houdt over de geparkeerde scooters. We zijn op onze hoede en vragen wat het parkeren kost. De man lacht en zegt "fuck it". Nogmaals proberen we hem de prijs te ontfutselen, maar krijgen lachend hetzelfde antwoord. Als ik langs hem heen kijk zie ik een uitnodigend en tropisch strand liggen. We lopen snel door, want met spanning heb ik toch wel op dit moment gewacht. Tuurlijk heb ik al heel wat foto's online langs zien komen, maar of dit in werkelijkheid ook zo is moet je altijd afwachten. In dit geval overtreft de werkelijkheid. Palmbomen, schommel, wit poederzand en azuurblauw water wat de temperatuur heeft van een lauwwarm bad. De bedjes zijn weliswaar wat duur, maar het matrasje is heerlijk zacht en er is een baddoeken service. Dit is een ware beloning na de vele reisjes die we de afgelopen tijd hebben moeten maken. De middag vliegt voorbij. We gedragen ons als model vakantiegangers, zonnen, slapen, zwemmen, nonstop. Vlak voor zonsondergang zijn we nog even actief en schieten wat plaatjes en maken een strandwandeling. Als we weer bij de scooter zijn aangekomen probeert onze "fuck it" vriend om toch nog een bedrag te innen. We zeggen het niet, maar denken allebei, Fuck it, Brian start de motor, ik spring achterop en we rijden weg. De man is te verbouwereerd om er een zaak van te maken. De avond zwerven we over de night market in Duong Dong. We eten bij een visrestaurant en dwalen tussen de kraampjes. Voor iemand met een bijna shopverslaving lijkt dit een walhalla, maar de te koop aangeboden artikelen kunnen me werkelijk niet boeien. Met lege handen, maar volle maag keren we huiswaarts.