An ordinary day in Luang Prabang

Als ik de deur opendoe is het 9.30 uur en bewolkt. Ik zie al genoeg blauw tussen de wolken om te weten dat het een zonnige dag belooft te worden. Ik doe een greep in mijn backpack en trek het eerste jurkje wat ik tegen kom aan. Ik huppel de trap en loop richting de receptie, omdat ik net heb besloten om in dit fijne stadje nog wat langer te blijven. Ik boek twee nachten bij en maak een keuze uit de menukaart die mij toe word geschoven. Ik hou het bij een onelet, brood en een mangoshake. Uit de lobby, als je dat tenminste zo kunt noemen, misschien beter gezegd, ontmoetingsruimte voor de gasten, pak ik een heerlijke kop thee en neem deze mee naar biven. Ik settel mij op mijn balkon en niet veel later wordt ik verrast met mijn ontbijt. Net als gisteren bij aankomst zit er weer een heerlijk bordje fruit (mango, banaan en watermeloen) bij. Het kost me totaal geen moeite om aan deze manier van leven te wennen. Terwijl ik mijn ontbijt oppeuzel beslis ik om een ticket te kopen voor de Tat Khuang Si waterval. Het is hier ongeveer een half uur rijden vandaan en je wordt na 3 uur weer teruggebracht. Tijdens de rit er naar toe maak ik kennis met Arno, Sofie en nog een meisje uit België. Zij begonnen als groep van 5 te reizen, maar 1 is qeer teruggekeerd naar België, de tweede reist een tijdje alleen om zich later weer bij hen te voegen. Jesse een Nederlander heeft zich tijdelijk bij hun aangesloten en reist al twee qeken mee. Vandaag ben ik hun 4e lid. We kletsen veel en lachen om de verschillende woordkeuzes in beide talen. Het maakt de rit aangenaam en daardoor ook snel voorbij.

Bij aankomst is het helaas al wat druk met toeristen uit de meest uiteenlopende landen, maar de schoonheid van de waterval ontgaat ons niet. Van de watervalken die ik heb gezien ia dit veruit de mooiste. Er hangt iets magisch over heen. Zo midden in de jungle, net een sprookje. Het water klettert van grote hoogte in etages naar beneden, waardoor er diverse poelen ontstaan. Als de zon doir de boomtoooen schijnt kleurt het water azuurblauw. Het is echt adembenemend mooi. Jesse stelt voor om het advies van een Japanse toerist op te volgen en helemaal naar boven te klimmen om daar zonder de horde toeristen van de waterval te kunnen genieten. Er volgt een tocht van ruim een half uur klimmen over de glibberige kleigrond. We zijn omringd door dichte jungle en ik dwing mezelf om niet aan de bewoners hiervan te denken. Het is broeierig warm, maar ik durf mijn hoodie niet uit te trekken. Bang dat er een insect het idee krijgt om met mij mee te liften. Het feit dat we allemaal op slippertjes lopen maakt de klim niet makkelijker. Op een T-splitsing moeten we een kant kiezen, maar gelukkig zijn we het er snel over eens dat we de rechterkant aan moeten houden. Het is doodstil onderweg, alleen geluidjes uit de jungle en ons gehijg is hoorbaar.als we bijna ter hoogte van de boomtoooen zijn horen we zachtje water stromeb. Fanatiek klimmen we verder, maar de teleurstelling miet even worsen weggeslikt als het een miezerig stroompje water blijkt te zijn. Gelukkig ebt de teleurstelling snel weg als we zien wat voor uitzicht we hebben op deze hoogte. We maken foto's en doen een sanitaire stop en vervolgen onze weg weer terug naar beneden. Ondanks twee paar gesneuvelde slippers en het constamt wegglijden van onze voeten op de drassige kleigrond komen we alle 5 heelhuids weer beneden. De chauffeur staat ons alweer oo te wachten en we rijden terug naar Luang Prabang.

Als ik dit schrijf zit ik aan de Mekong met weer een lekkere Laotiaanse maaltijd op mijn bord. Op de achtergrond klinkt een vreselijk valszingende Laotiaan die verwoedde pogingen doet met een karaoke optreden. De setting is compleet.

Hoe mooi kan het leven zijn...