Feeling good in Laos

Als de wekker gaat voel ik me echt uitgeslapen. Ik heb een heerlijke nacht gehad in een frisruikende kamer. Als ik mijn deur open doe zie ik de eerste backpackers hun proviand voor de komende bootreis inslaan bij de bakker aan de overkant. Vanaf het balkon ontwaar ik de diverse broodjes, muffins en croissants die in de vitrines liggen te wachten. Als ik gedoucht heb en mijn spullen ingepakt loop ik naar beneden waar de vriendelijke eigenaar mij opwacht. Ik reken af en krijg van hem een lunchpakket mee. Deze bestaat uit een broodje kip met sla, komkommer, ui en tomaat. Ik sla de mayonaise af, moet een beetje aan de calorieën denken. Later op de boot leer ik dat je geen natte groenten op je broodje moet nemen. Tijdens een reis van 7 uur heeft het broodje genoeg tijd om de tomaatsappen in zich op te nemen, zodat mij lunch is verandert in een soppig broodje. Toch smaakt me dit ook goed. De bootreis hoef ik niet weer uitgebreid te bespreken, wederom fantastisch. Uren verstrijken zonder op de klok te hoeven kijken wanneer we aan zullen komen. De meeste gezichten op de boot ken ik nog van de vorige dag, maar ik kies voor het alleen zijn. Ik strijk neer naast een Thaise toeriste, die mij onderweg mandarijntjes toestopt ter grootte van een reuzenknikker. Het formaat doet niets af aan de smaak, zo sappig en zoet heb ik ze in Nederland nog nooit gegeten. Het landschap blijft nog steeds verbijsterend en ik zie steeds meer mensen aan de oever van de rivier. Monniken, bezig met hun badritueel en kinderen die onbezonnen spelen, zonder dat ze weten wat er zich buiten hun wereld afspeelt. Af en toe stopt de boot om een passagier er af of er op te laten. De passagiersstoelen zijn al vanaf het begin van de reis bezet, maar gedurende de trip zullen er nog zeker 20 Laotianen zich bij ons voegen. Een groot gedeelte van de reis zit ik in het venster van een raam en kijk mijn ogen uit naar alles wat er zich om mij heen afspeelt. De motor wordt zorgvuldig door twee jongens onderhouden. Er wordt water geschept als de motor dreigt te verdrinken en er wordt handig, al varende, bijgetankt. Dit gebeurd door een slang tussen twee grote vaten te verbinden en de benzine op gang te brengen door aan de ene kant hard te zuigen, zodat de vloeistof gaat stromen. Ik maak veel foto's, omdat ik het zo graag vast wil leggen. Tegelijkertijd weet ik dat dit onmogelijk is zoals ik dit ervaar. Pas als ik echt niet meer weet hoe ik moet zitten, omdat mijn hele achterwerk beurs is van het harde hout ga ik weer terug naar mijn eigen plaats.

Z'on 10 kilometer vanaf Luang Prabang worden we op de kant gezet. Ik sta onwennig met mijn backpack op de wal en heb geen idee waar ik heen moet. Gelukkig is er maar een weg, niet de leukste, een steile trap naar boven. Mijn backpack voelt loodzwaar en de zon waar ik net op de boot zo van heb genoten, schijnt vervelend in mijn gezicht. Als ik bezweet en wel boven sta maak ik nog wat foto's en kruip in een tooktook die al klaar staat. Hij brengt me met wat hartverzakkingen (dacht echt dat ie om zou kiepen bij een helling) veilig bij Kounsavav guesthouse. Ik wordt hartelijk ontvangen en krijg een goede en ruime kamer met een tweepersoonsbed + single bed. En als ik op mijn balkon zit en de eigenaresse ook nog een bordje fruit met bananenshake komt brengen ben ik de gelukkigste mens op aarde.

Als mijn maag al een paar keer verontrustend geknor ten gehore heeft gebracht haal ik beneden een plattegrond, neem een kop (gratis) thee en rook een sigaretje met een Deense meid (net zo oud als Tyson en al 3 maanden oo reis). Ze vertelt over haar avonturen en laat me schrikken als ze zegt dat mijn volgende bestemming in 15 uur met de slaapbus is te bereiken. Met mijn ervaringen uit Thailand schrik ik niet in eerste instantie, maar als ze de bijbehorende foto's laat zien kruipt de moed mij in de schoenen. Op het eerste gezicht ziet de bus er comfortabel uit, voorzien van bedden, maar deze blijken voor twee personen te zijn en ze voegt er aan toe dat ik met mijn lengte er zeker niet gestrekt in zal passen. Om te voorkomen meer horrorverhalen te moeten aanhoren zeg ik snel gedag en ga op zoek naar een "proper diner". Aan de rivier vind ik een klein Laotiaans restaurantje en geniet van rijst met zeevruchten, champignons in een heerlijke kokossaus met daarbij een voortreffelijke mangoshake. Het eten in Laos bevalt me. Het lijkt een beetje op de Thaise keuken, maar mist wel de pit. Ik ben niet zo van het hete eten, dus dat bevalt me prima. Na het eten slenter ik over de avondmarkt, loop mijn vriend de Canadese kletskous, tegen het lijf en weet hem na ruim een kwartier pas weer van me af te schudden. Onderweg naar het guesthouse koop ik nog een stuk mangocake, cola en sigaretten. Het is druk beneden, maar ik ga lekker naar mijn kamer en geniet vanaf mijn balkon van de backpackers verhalen beneden.