The opposite

Om half negen ben ik helemaal klaar voor vertrek. Zelfs het ontbijt heb ik me nog kunnen laten smaken. Als het busje wat ons naar het station zal brengen staan er inmiddels al wat mensen te wachten. Met 10 mensen achterin en twee op de passagiersstoel beginnen we te rijden. Na 5 minuten rijden stoppen we en blijken er nog 6 mensen mee te moeten. Ik ben gelukkig als een van de eersten ingestapt, dus ben verzekerd van een plekje. Er wordt wat heen en weer geschoven, er passen er nog 3 in. Met de 3 anderen hangende aan de buitenkant rijden we verder. Op het busstation aangekomen ben ik op mijn hoede. De bus ziet er tamelijk groot uit, maar de groep mensen nog groter. Ik geef snel mijn backpack af aan de chauffeur en bemachtig een raamplekje. Uiteindelijk past iedereen in de bus, weliswaar een aantal mensen zittend op een soort uitklapstoeltje in het middenpad, maar we vertrekken zonder iemand achter te hoeven laten. Ik gniffel in mezelf om mijn eigen sluwheid.

We rijden de bergen in en weer wordt ik getrakteerd op de meest prachtige uitzichten. De vegetatie is groen en heel divers. Het is onmogelijk om het allemaal vast te leggen. Aan de kant van de weg zijn mensen zich aan het wassen, komen kinderen uit school en is iedereen op zijn of haar manier druk bezig. Hier in de bergen is alles wat soberder en zien de mensen er ook wat smoezeliger uit. We stoppen voor 15 minuten en mensen snellen naar de wc. Zoals op elke reis sla ik dit over. Puur omdat ik mezelf heb getraind om pas te gaan als het kan. Ik bedoel eigenlijk dat ik het niet zie zitten om mijn behoefte op een lokaal restaurant toilet te moeten doen.

De weg kronkelt verder en de chauffeur, die gelukkig hier in Laos rechts mag rijden, heeft niet echt de behoefte om zijn snelheids skills aan ons te vertonen. Ik val in slaap en als ik weer wakker ben duw ik de slapende Koreaan naast mij beleefd weer terug als ie te veel mijn kant op hangt. Na geruime tijd zijn we toe aan een lunchstop. Door het gewiiebel en een flesje water kan ik mijn sanitaire drang echt niet meer ontkennen. Ik weet ook dat dit de laatste stop zal zijn en we nog minstens 2 uur moeten rijden. Als iedereen het restaurant in duikt schuif ik schoorvoetend richting de vier deuren achter het restaurant. Ik doe een schiegebedje en hoop achter de deur een toilet te vinden die enigzins op de onze lijkt. Nee, Laos is Lais en geen Nederland. Ik moet er aan geloven en hang in mij beste squat boven de pot. Wel ben ik heel erg blij dat de toiletrol die ik al in Thailand uit een guesthouse heb gestolen nu eindelijk van pas komt.

We laten de bergen achter ons en het landschap verandert. Droogliggende rijstplantages en grond waarop groenten worden verbouwd. Voor de huizen staan weer scooters en hier en daar een pick-up. Het duurt niet lang meer voordat we Vang Vieng busstation binnenrijden. Een tuktuk staat klaar om me bij Vang Vieng Rock hostel af te zetten.

Het hostel ziet ee nieuw en uitnodigend uit. Als ik incheck krijg ik helaas te horen dat er per ongeluk een dubbele boeking is gedaan en wordt me gevraahd of ik 1 nacht in een dorm room wil doorbrengen. Als service krijg ik de kamer boor mij alleen, zodat ik toch mijn privacy heb. De kamer ziet er schoon uit en als ik wil kan ik de hele nacht tussen 4 bedden (2 stapelbedden) switchen. Ik stem toe, leg mijn spullen in de kamer en boek beneden een trekki g voor morgen.

Na de rust van Luang Prabang ben ik nu in een stafje beland waar alles het tegenovergestelde blijkt te zijn. Waar het LP om 22.00 uur s'avonds sereen en stil is begint in Vang Vien het leven als de avond valt. Daardoor is er genoeg gezelligheid in de avond en een lange strip met restaurants en bars. Leuk voor even, maar na twee nachten genoeg om weer door te reizen.