Laatste dag in Luang Prabang
16 januari 2017 - Luang Prabang, Laos
Vandaag sta ik met een ander gevoel op. De laatste dag in dit fijne plaatsje is aangebroken en dat voelt raar. Om het beste uit de dag te halen haast ik me na het ontbijt. Als eerste staat het beklimmen van de Phu Si hill op het programma. Al 3 dagen lacht ie me s' morgens toe als ik op mijn balkon zit te ontbijten. De temperatuur in de ochtend van Luang Prabang is het beste om zoiets te ondernemen. Ik vertrek met mijn telefoon in de hand, een app map.me zal me er naar toe brengen. Voor iedere reiziger een must, omdat ie je ook offline de weg kan wijzen. Binnen no time sta ik aan de voet van de trap die mij naar boven zal brengen. Ook hier weer veel toeristen, die op dit uur van de dag puffend en zwetend hun weg naar boven banen. Het valt me zwaar en onderweg bedenk ik misschien toch maar weer eens een stoppen met roken poging te ondernemen. En de gedachte mezelf straks te belonen met een welverdiende Laotiaaanse olie massage maken de klim draaglijker. Sneller dan ik verwachtte sta ik boven en geniet van het prachtige uitzicht. De huizen en de rivier ver beneden onder mij. Ik zit op een bankje en kijk zover als mijn ogen kunnen rijken. De weg naar beneden is een stuk sneller afgelegd. Beneden vind ik een bankje, aanschouw de gebeurtenissen op straat en steek een welverdiend sigaretje op.
Inmiddels is het lunchtijd en via een prachtige wandelroute kom ik aan de overkant van de rivier bij Dyen Sabai. Het is een fijn restaurant aan de oever van de rivier. Er zijn verschillende hoekjes met leuke, laag bij de grond, zitplaatsen. Ik schuif aan bij een Canadees koppel wat op huwlijksreis is. Krijg een compliment over mijn Primark jurk en dat resulteert in een leuk gesprek, waarbij de voor de hand liggende vragen aan de orde komen. Ik bestel iets lekkers en blijf nog ruime tijd nagenieten als ze allang weer verdwenen zijn. Inmiddels heeft een groep kinderen zich in de rivier gewaagd en ik vermaak me door hun spel te aanschouwen. Als ze al drijvende op een bamboestok uit mijn zicht zijn verdwenen pak ik mijn boek en ga op in het verhaal dat staat beschreven. Als ik afgerekend heb besluit ik de kortere route terug te nemen. Een gammele, maar veilige brug waarvoor je een kleine bijdrage moet betalen. Eenmaal aan de overkant zie ik dat het nu echt tijd is voor mijn massage.
In de Lonely planet heb ik gelezen over de Red Cross massage. Aanbevelingen door de LP hebben mij tot dusver niet teleurgesteld, dus met goede moed daar naar toe. Zowel de LP en map.me zijn niet helemaal up to date blijkt als ik op het aangegeven punt ben aangekomen en er geen Red Vross is te bekennen. Het gemak van alleen reizen is dat ik binnen een mum van tijd mijn plan kan bijstellen en richting Utopia (zie eerder verhaal) ga.
Het is niet druk en al snel vind ik een plekje frontrow met goed zicht op de rivier. De zonsondergang schijnt hier erg mooi te zijn en zo kan ik het vanaf een goede plek beleven. Op deze culinaire dag bestel ik mijn eerste patatjes met daarbij een ceasar salade. Na een tijdje komen er twee meiden naast me zitten en we delen over en weer reisinformatie, waardoor we de "amasing sunset" helaas missen.
Toch niet helemaal tevreden over de gemiste massage loop ik terug naar de avondmarkt, waar ik toch nog iets leuks wilde kopen en duik daar een massagesalon binnen. Ik wordt hartelijk ontvangen door de eigenaar en zie dat er achter hem 4 Laotianen in diepe slaap in de massagestoelen liggen. Er wordt wat geschreeuwd en een van hen ontwaakt uit zijn diepe slaap. Ik twijfel even, maar als de baas vraagt of ik liever door een vrouw wordt gemasseerd knik ik hard ja. Nog meer geschreeuw volgt en terwijl hij de trap oploopt verschijnt er een meisje. Ik volg hem naar boven naar een grote lege ruimte met smoezelige matrasjes op de grond. Eigenlijk vind ik het niet zo prettig om alleen te zijn, maar zet me daar snel overheen. Als het meisje aangeeft me tot en met mijn bh uit te kleden voel ik me even ongemakkelijk, maar volg haar bevel gehoorzaam op. Als ik nog geen 5 minuten lig hoor ik ook andere toeristen binnenkomen en kan ik echt ontspannen van de massage genieten.
Als ik een uur later weer buiten sta slenter ik nog even over de markt. Ik koop 2 armbandjes en 2 etuitjes en ga terug naar huis. Vanavond ga ik niet te laat slapen, want ik wordt morgen al vroeg opgehaald voor mijn reis naar Vang Vieng. Vanaf mijn balkon luister ik naar de akoestische gitaar versie van "no diggity" . De jongen die het ten gehore brengt kan goed zingen en ik denk met weemoed aan mijn naderende afscheid van Luang Prabang.
Best gek om het ergens zo naar je zin te hebben en niet te weten of je er ooit nog terug zult komen.
Inmiddels is het lunchtijd en via een prachtige wandelroute kom ik aan de overkant van de rivier bij Dyen Sabai. Het is een fijn restaurant aan de oever van de rivier. Er zijn verschillende hoekjes met leuke, laag bij de grond, zitplaatsen. Ik schuif aan bij een Canadees koppel wat op huwlijksreis is. Krijg een compliment over mijn Primark jurk en dat resulteert in een leuk gesprek, waarbij de voor de hand liggende vragen aan de orde komen. Ik bestel iets lekkers en blijf nog ruime tijd nagenieten als ze allang weer verdwenen zijn. Inmiddels heeft een groep kinderen zich in de rivier gewaagd en ik vermaak me door hun spel te aanschouwen. Als ze al drijvende op een bamboestok uit mijn zicht zijn verdwenen pak ik mijn boek en ga op in het verhaal dat staat beschreven. Als ik afgerekend heb besluit ik de kortere route terug te nemen. Een gammele, maar veilige brug waarvoor je een kleine bijdrage moet betalen. Eenmaal aan de overkant zie ik dat het nu echt tijd is voor mijn massage.
In de Lonely planet heb ik gelezen over de Red Cross massage. Aanbevelingen door de LP hebben mij tot dusver niet teleurgesteld, dus met goede moed daar naar toe. Zowel de LP en map.me zijn niet helemaal up to date blijkt als ik op het aangegeven punt ben aangekomen en er geen Red Vross is te bekennen. Het gemak van alleen reizen is dat ik binnen een mum van tijd mijn plan kan bijstellen en richting Utopia (zie eerder verhaal) ga.
Het is niet druk en al snel vind ik een plekje frontrow met goed zicht op de rivier. De zonsondergang schijnt hier erg mooi te zijn en zo kan ik het vanaf een goede plek beleven. Op deze culinaire dag bestel ik mijn eerste patatjes met daarbij een ceasar salade. Na een tijdje komen er twee meiden naast me zitten en we delen over en weer reisinformatie, waardoor we de "amasing sunset" helaas missen.
Toch niet helemaal tevreden over de gemiste massage loop ik terug naar de avondmarkt, waar ik toch nog iets leuks wilde kopen en duik daar een massagesalon binnen. Ik wordt hartelijk ontvangen door de eigenaar en zie dat er achter hem 4 Laotianen in diepe slaap in de massagestoelen liggen. Er wordt wat geschreeuwd en een van hen ontwaakt uit zijn diepe slaap. Ik twijfel even, maar als de baas vraagt of ik liever door een vrouw wordt gemasseerd knik ik hard ja. Nog meer geschreeuw volgt en terwijl hij de trap oploopt verschijnt er een meisje. Ik volg hem naar boven naar een grote lege ruimte met smoezelige matrasjes op de grond. Eigenlijk vind ik het niet zo prettig om alleen te zijn, maar zet me daar snel overheen. Als het meisje aangeeft me tot en met mijn bh uit te kleden voel ik me even ongemakkelijk, maar volg haar bevel gehoorzaam op. Als ik nog geen 5 minuten lig hoor ik ook andere toeristen binnenkomen en kan ik echt ontspannen van de massage genieten.
Als ik een uur later weer buiten sta slenter ik nog even over de markt. Ik koop 2 armbandjes en 2 etuitjes en ga terug naar huis. Vanavond ga ik niet te laat slapen, want ik wordt morgen al vroeg opgehaald voor mijn reis naar Vang Vieng. Vanaf mijn balkon luister ik naar de akoestische gitaar versie van "no diggity" . De jongen die het ten gehore brengt kan goed zingen en ik denk met weemoed aan mijn naderende afscheid van Luang Prabang.
Best gek om het ergens zo naar je zin te hebben en niet te weten of je er ooit nog terug zult komen.
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
