Hoi An

Smart garden homestay blijkt een pareltje. Onze kamer is luxe met een vreselijk groot bed, tv, goedgevulde minibar en als klap op de vuurpijl openslaande deuren naar het ruime balkon. Een van de fijne dingen van reizen in Azië is dat je de minibar ongegeneerd kunt leegroven zonder daar een torenhoge rekening voor te krijgen. We zijn het niet gewend om überhaupt iets van een koelkast op onze kamer te hebben, laat staan een gevulde, dus vallen we gretig aan. Snickers en Marsen worden weggespoeld met Coca cola terwijl we op het mega grote bed liggen. Samen nemen we nog even ons avontuur van de Hell Van Pas door en lachen om de oplichterij van het lokale visrestaurant. Onrustig als we zijn popelen we alweer om Hoi An te verkennen. We hebben ons allebei niet verdiept in de geschiedenis, maar via internet weet ik wel dat dit een bijzonder stadje moet zijn. We staan al weer snel buiten met een kaart in de hand die ons de weg naar de oude stad zal wijzen. De weg is niet moeilijk en voert ons langs het bekende straatbeeld van Vietnam. Opvallend is het aantal toeristen dat we tegenkomen. Daarvan het grootste deel fietsend op een fiets die meer doet denken aan het formaat kinderfiets. Naarmate we de oude stad naderen begint het steeds drukker te worden en als we het voor verkeer afgezette gebied "walking street" binnenlopen krijgen we een ware cultuurshock. Het is alsof we de Efteling binnen wandelen op een vandaag gratis kaartjes dag. Het wemelt van de mensen, toeristen, waardoor de schoonheid van de stad niet valt te ontwaren. We struikelen letterlijk over de selfiesticks en opdringerige verkopers die ons een lantaarn of boottochtje willen slijten. Stapvoets verplaatsen we ons en zodra we een schattig restaurantje in het vizier krijgen strijken we daar neer. Tijdens het eten maken we plannen om hier zo snel mogelijk weg te komen. Hoi An is niet wat wij verwachten en de drukte verstikt ons na het rustige noorden. Als we terugkomen in onze homestay kijken we wat de mogelijkheden zijn om door te reizen. De teleurstelling is groot als blijkt dat bussen en treinen vol zitten. We proberen van alles, maar iedere richting die we op willen blijkt onmogelijk of onproportioneel duur. Om alles een beetje te laten bezinken en goed uit te denken boeken we nog een nacht bij. Wel een beetje tot mijn tegenzin, omdat ik het gevoel heb dat onze tijd in Vietnam een beetje begint te dringen. We willen nog zo veel zien en een dag langer hier blijven voelt als een verloren dag.

Gelukkig had ik het bij het verkeerde eind en heeft ook Hoi An ons een heerlijke tijd bezorgt. Na het ontbijt de volgende dag vertrekken we op onze gehuurde scooter naar Cua Dai beach net buiten de stad. We hebben een heerlijke stranddag inclusief lichbedjes en dutje in de zon. De zee ziet er aantrekkelijk uit, maar het water is koud en de golven iets te hoog. Als we weer terugrijden nemen we een alternatieve route en als we boven het lawaai van de scooter uit house klanken ontdekken stoppen we om uit te vinden waar deze vandaan komen. We betreden Kahuna's een prachtige beachclub met dj en pool. De rest van de dag hangen we hier, drinken, eten en vermaken we ons. We ontmoeten een stel uit Amerika wat al wat al wat jaartjes hier woont en een Engelsman die onderweg ruzie heeft gekregen met zijn reispartners en vervolgens de reis alleen heeft voorgezet. Als we merken dat de drank de overhand neemt bij onze nieuwe vrienden nemen we afscheid. De avond brengen we door in de oude stad en eten wat op de lokale markt. Het is leuk en we genieten steeds meer van Hoi An. Onze homestay eigenaar regelt een veel te lange en dure busrit voor ons en zo kunnen we de volgende dag om 18.00 uur vertrekken.