Een keer en nooit meer

Als je weet dat je gaat, dan voelt de resterende tijd altijd anders. Brian heeft een onrustige nacht gehad. De vis van de lokale markt heeft heerlijk gesmaakt, maar heeft hem de hele nacht wakker gehouden. Met een busreis van zo'n 24 uur voor de boeg houdt hij het op culinair gebied rustig vandaag. We kletsen wat met onze Israëlische medebewoners en huren de scooter nog een dag om de laatste uurtjes in Hoi An te spenderen. Om 18.00 uur worden we opgehaald en zullen dan naar de bus worden gebracht. Omdat we de scooter geen 24 uur meer kunnen berijden is de eigenaar bereid om hem voor de helft van de dagprijs aan ons mee te geven. We rijden vandaag naar een ander strand, maar daar aangekomen is het door de wind te koud om er te gaan liggen. We wandelen over een terrein met een onafgebouwd gebouw en vergane beelden. De weg terug leidt ons door een pottenbakkersdorp waar zich in bijna ieder huis een pottenbakkerij of winkeltje bevind. De mensen zijn vriendelijk en begroeten ons met een "hello". We stoppen bij een pagoda met druk spelende kinderen en verbazen ons over het gemak waarmee men een varken vervoerd achter een scooter. Als het tijd is om naar de homestay terug te keren kopen we nog wat proviand bij een van de plaatselijke supermarktjes. We rijden nog voor het afgesproken tijdstip het hek van de homestay binnen. Genoeg tijd om onze bijna lege telefoons op te laden en een sandwich voor onderweg te laten maken. We worden al opgewacht door de eigenaar en zijn vrouw, maar deze vertellen ons dat de minibus die ons naar de bus zou brengen 2 minuten geleden is vertrokken. Ik snap er niets van, we zijn ruim op tijd, maar tijdbegrippen werken hier toch iets anders. De bus vertrekt eerder. Er worden snel twee scooters gestart en ik kruip bij de eigenaar en Brian bij zijn vrouw achterop. In de haast heb ik mijn rugzak over mijn rechterschouder gehangen en het kost me veel moeite om met deze haastige spoed achterop te blijven zitten. Onder geen voorwaarde klem ik mijn armen om hem heen, niet wetende of dit wel kan in een land met een heel andere cultuur. Het enige dat overblijft is mij met beide handen goed vasthouden aan het einde van het zadel wat ik tegelijkertijd ook met mijn heupen probeer te bedwingen. Gelukkig staat de bus er nog als we arriveren en we gooien meteen onze rugzakken in het ruim. De eigenaar van de homestay checkt nog even alle formaliteiten en met een noodgang worden onze rugzakken ook weer uit de bus gehaald als blijkt dat het onze bus niet blijkt te zijn. Na wat heen en weer gebel wordt ons verzekerd dat we bij de groep wachtende mensen kunnen aansluiten totdat de bus arriveert. Weer staan we zonder busticket te wachten op een bus die hopelijk nog zal komen. De eigenaar drukt ons zijn visitekaartje in de hand, verzekert ons dat we geen busticket nodig hebben en verdwijnt. Zoals gezegd arriveert de bus na een kwartier wachten. Bij het noemen van je eindbestemming en je homestay krijg je toegang tot de bus. Op snauwerige Vietnamese wijze worden we naar een plek halverwege de bus gedirigeert. Met de lange rit in het vooruitzicht weiger ik de plek die voor mij bestemd is te nemen. Ik zie dat de leuning al half uit zijn voegen hangt en zie de bui al hangen. Gelukkig wordt er aan mijn weigering geen aandacht besteed en klim ik op de stoel/bed voor Brian. Ondanks dat we om een uur of 19.00 vertrekken lukt het mij om snel in slaap te vallen. Deze nacht word ik meerdere malen ruw uit mij slaap gewekt door het constante geclaxon van de buschauffeur. Iedere keer wanneer hij op zijn toeter ramt klinkt het alsof er op een gitaar met gebroken snaren naast mijn oor wordt gespeeld. Het geluid is onuitstaanbaar en onze oncomfortabele lig/zit houding maakt het er niet makkelijk op. Brian doet helemaal geen oog dicht, kan onmogelijk een juiste positie vinden door het kleine oppervlak en een uitsteeksel in de bus wat in de zijkant van zijn lichaam priempt. We kijken constant op google maps om te zien hoeveel kilometers we nog af moeten leggen, maar dit verandert telkens omdat blijkt dat de chauffeur niet voor de snelste route kiest. We hebben duidelijk te maken met een zakkenvuller die er niet voor schroomt om meerdere mensen in het gangpad opeen te stapelen. Mensen rochelen en snurken om ons heen. Een brutale toeriste raakt zo geirriteerd dat zij een snurkende Vietnamees er op attendeerd dat ie constant in haar gezicht loopt te snurken. In de twee tussenstops proberen wij driftig onze telefoons op te laden in niet werkende stopcontacten. Als de buschauffeur besluit om tijdens onze rit ook nog uitgebreid zijn bus gaat wassen zakt de moed mij helemaal in de schoenen. Hoe we het hebben doorstaan is ons achteraf een raadsel, maar we zijn blij en opgelucht als we bijna 24 uur later op het busstation van Ho Chi Min staan. Eigenlijk hebben we het helemaal gehad met busreizen, maar het idee om in HCM te moeten overnachten staat ons helemaal niet aan. We duiken een soort van Mc Donalds in waar we onze telefoons opladen en iets Westers eten om ons voor te bereiden op nog een rit van 3 uur. Met de taxi verplaatsen we ons naar het busstation in het westen van HCM en kopen daar de duurste bustickets naar Can Tho in de Mekong Delta. Al met al is deze reis, inclusief WiFi en betere plekken nog prima te doen, maar desalniettemin komen we gebroken aan.