Hai Van Pas

24 februari 2018 - Thành phố Hội An, Vietnam

Als we zijn uitgecheckt en ons voor de zoveelste keer verbazen over het belachelijk lage bedrag wat we moeten afrekenen settelen we ons op de hoekbank bij de receptie. We bestellen ons ontbijt en de receptioniste verontschuldigd zich diverse malen omdat de beloofde scooter nog steeds niet is gearriveerd. Het is druk vandaag en iedereen wil een scooter huren. De regen van de afgelopen dagen heeft plaatsgemaakt voor een dik wolkendek waar geen druppel regen uit valt. Het maakt de temperatuur broeierig, maar voor ons zeer aangenaam. Na het ontbijt wachten we geduldig, Brian een beetje bezorgd over de vertraging en ik een beetje gespannen voor wat komen gaat. Vietnam is loslaten en vertrouwen hebben. Dingen gaan anders dan we gewend zijn, maar komen altijd goed. Er wacht ons een scooterrit van 127 kilometer, door de bekende Hai Van Pas en Brian wil onder geen voorwaarde deze in het donker afleggen. Eerlijk gezegd maak ik me daar niet zo druk om omdat het nog steeds vroeg is en de verwachting dat je het in 4 uur kunt rijden zonder te stoppen. Na ongeveer drie kwartier horen we eindelijk het geronk van onze scooter en na de benodigde formaliteiten te hebben doorgenomen zijn we klaar voor vertrek. De formaliteiten gaan niet verder dan de tankpunten, stops voor sightseeing, snelle uitleg van de route en het afleveradres van de scooter. Tevens verzekert de dame in kwestie dat er 11 reparateurs in de regio zijn, mocht je onderweg problemen krijgen met de scooter. Onze backpacks worden door de company met de auto naar Hoi An gebracht, alwaar we ze bij het inleveren van de scooter weer terug krijgen. Heel netjes attendeert ze ons er op waardevolle spullen zelf mee te nemen. We zijn er klaar voor, nemen afscheid van ons hostel en rijden weg. We stoppen het eerste tankstation, gooien de tank vol en vervolgen onze weg. Het eerste stukje ben ik nog niet helemaal ontspannen. Hoi An is een mierennest aan scooters en auto's. Brian baant zich een weg door deze chaos van meerijdend, maar ook plotseling spookrijdend verkeer. We verlaten de stad en ik begin te ontspannen. De wind waait in mijn gezicht en doet mijn ogen tranen. De enige zonnebril die we bij ons hebben behoort aan degene die ons veilig moet overbrengen, dus Brian. Ondanks dit ongemak kijk ik mijn ogen uit. De stad ligt achter ons, maar langs de weg gebeurd nog steeds heel veel. In de buitenwijken en dorpen vooral veel restaurantjes, kleine winkeltjes en hier en daar een garage. Daarna volgen de rijstvelden en voor ons doemen de bergen op. Het is bijna niet te geloven dat wij die op onze scooter zullen moeten bedwingen. We stoppen onderweg voor een sigaret en een routecheck, daarna rijden we de bergen in. De weg is prima en kronkelend. Onderweg passeren we of worden we gepasseerd door andere toeristen en Vietnamezen die hetzelfde pad volgen. Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt. Ik klem me stevig tegen aan Brian om me een beetje warm te houden. Ver beneden ons zien we alles steeds kleiner worden. We vragen ons af hoe hoog we zijn als de mist op de weg afkomstig is van de wolken waar we doorheen rijden. Hier en daar stoppen we om de omgeving goed in ons op te nemen en als bewijs voor thuis wat plaatjes te schieten. Alles is erg groen en hier en daar bespeuren we watervalletjes en kleine kleurige monumentjes waar wierook en voedsel wordt geofferd. Er heerst een stilte, die alleen door voorbijgaand verkeer wordt verbroken. Hier met zijn tweetjes rijden geeft iets magisch, on top of the world. Als we op het hoogste punt van de Hai Van Pas belanden is het weer een drukte van jewelste. Restaurant eigenaren slepen je bijna mee naar binnen in de hoop dat je iets bij hun koopt en busjes met dagjes toeristen staan in grote getalen geparkeerd om de horde toeristen er uit te laten voor een sanitaire stop of foto momentje. Na even onze benen te hebben gestrekt begint voor ons vanaf hier de afdaling. Wat er tussen dit punt en nog geen 100 meter verder gebeurd is onbeschrijflijk. Alsof er een wonder gebeurd verlaten wij de mist en voor ons, ver beneden doemt er een stad op gelegen aan een prachtige kustlijn. Dit gebeurd in enkele seconden en vol ongeloof kijken we achter ons en zien de bergtoppen gelegen in de wolken. Voor ons is de lucht hemelsblauw en de koude luchtstroom is verandert in een warme deken. Bizar, maar een geweldige ervaring. We dalen voorzichtig verder af en genieten van de omgeving en het tropische klimaat wat we eindelijk gevonden hebben. Langs de kust stoppen we bij een lokaal visrestaurant, waar de vissen al spartelend in grote teilen wachten op consumptie. We kiezen voor mosselen, kreeft en twee soorten schelpdieren die we niet thuis kunnen brengen. Het smaakt voortreffelijk en we kunnen ons er niet druk over maken als we bij het afrekenen onze hoogste Vietnamese rekening ever moeten betalen. Om precies half 5, na een rit van ongeveer 6,5 uur leveren we moe en voldaan onze scooter in. We bestellen een Uber die ons in 10 minuten naar onze home stay brengt.

Foto’s

3 Reacties

  1. Marisca:
    26 februari 2018
    Leuk verhaal weer! Klinkt allemaal heerlijk. Geniet van het warme weer. Liefs
  2. Jennifer Jong A Pin:
    26 februari 2018
    Whaaaaa geweldig weer !
    Weer zo spannend .
    We want More.
  3. Rakia:
    27 februari 2018
    Erg leuk om te lezen wat jullie meemaken!!