Crossing borders

We checken vroeg uit, want na 4 nachten in Rambuttri Vilage inn hebben wij het hier wel gezien. We proberen nog te genieten van ons laatste ontbijt hier. Veel verder dan een kop thee en wat fruit komen we niet. De ontbijtzaal doet ons te veel denken aan de all inlusive formules in Turkije met bijbehorende gasten. Naast ons zit een meisje van een jaar of 5 in haar omelet te prikken terwijl ze gebiologeerd naar haar mobiel zit te staren. Het verwonderd ons dat zo'n klein meisje zo zonder ouders zich hier bevind. Het blijft natuurlijk een raadsel, maar ik denk dat ze hier al jaren komt en het hotel op haar duimpje kent. Haar ouders hebben vast gezegd dat ze alvast kon gaan eten terwijl ze zich nog even omdraaiden in de troosteloze hotelkamer voor een slaapje of iets anders. Gelukkig wordt ze op dat moment gebeld en gaan wij er van uit dat het een van haar ouders is.  Ze staat op en laat haar royaal opgeschepte ontbijt staan en loopt vervolgens het hotel weer in. Lang zitten we niet, want we verheugen ons zo op ons nieuwe Cambodja avontuur, dat we vandaag tegemoet zullen gaan.

Via Grab de Aziatische versie van Uber bestellen we een taxi. Het werkt hetzelfde alleen wordt er niet met creditkaart, maar cash afgerekend. Dit heeft wel als gevolg dat de taxichauffeur die als eerste reageerd het na 10 minuten wachten laat afweten door de rit te annuleren. Nogmaals doe ik een oproep en deze keer beloofd de taxichauffeur er met 15 minuten te zijn. We worden niet teleurgesteld en stappen 15 minuten later in bij een gezellige chauffeur, die meteen geïnteresseerd begint te babbelen. Het werkt en in de taxi beloven we elkaar deze chauffeur te trakteren op een leuke fooi. Na een minuut of 10 kondigt hij echter aan dat de ritprijs omhoog moet gaan, omdat hij over de tolweg naar het vliegveld moet rijden. Verontwaardigd reageren wij hierop en zeggen dat dit niet de afspraak is. Na jarenlange Thailand ervaring praten wij niet uit onwetendheid. Ja, er moet tol worden betaald, maar dat zit in de ritprijs. In mijn beste Engels zeg ik dat hij gerust de B-weg kan nemen. Vanaf dat moment slaat de gezellige stemming in de auto 180 graden om en zwijgt de chauffeur in alle talen. We giechelen wat op de achterbank en concentreren ons op wat er allemaal aan ons raam voorbij komt. Na ongeveer een uur bereiken we Don Muang de kleinere luchthaven iets buiten Bangkok. Ondanks het tolgeld misverstand besluiten we onze chauffeur wel zijn fooi te geven. Het draait om het principe en niet om het geld wat hij ons heeft gevraagd. Als we uitstappen is hij echter helemaal klaar met ons. Hij grist het geld uit Brian zijn hand en maakt een afwijzend gebaar naar het extraatje dat we hem hadden willen geven. Als ik mijn backpack uit de kofferbak heb gepakt klapt hij de kofferbak boos dicht. Even ben ik bang dat ie er met Brian zijn rugzakken vandoor gaat, maar gelukkig opent hij de bak weer en als we al onze spullen hebben gaat hij er gepikeerd vandoor. We kijken elkaar verbouwereerd aan en beginnen hard te lachen.

Op het vliegveld verloopt alles prima ondanks de ellenlange rijen die we zien staan bij binnenkomst. Ik wordt hier altijd een beetje zenueachtig van en ben bang dat we het vliegtuig zullen missen. We zijn redelijk snel door het incheck gedeelte en de douane. Toch is er geen tijd meer voor de maaltijd vn de Mc Donals, die we ons hadden toegezegd tijdens het wachten.  

Na een uur vertraging vertrekt ons vliegtuig richting Siem Reap in Cambodja. We zitten niet naast elkaar, maar het is een vlucht van 1 uur, dus dat is voor ons beiden geen issue. Ik beland naast 2 Koreaanse jongens, die bij een vriend op bezoek gaan. Een beetje aarzelend vertel ik dat ik ook half Koreaans ben. Ze reageren daar niet eens verbaasd op, maar vinden het wel vreemd dat ik geen woord Koreaans spreek. Ze vragen of ze met me op de foto mogen en ik poseer gewillig met ze. Ik vindt het wel een eer en ben alltijd benieuwd wat voor verhaal ze aan zo'n foto vastplakken. Ik hoop een die mij ten goede komt.

Van alle vluchten die ik heb gehad in mijn leven en dat zijn er inmiddels best veel is dit de eerste waar je vanuit het vliegtuig via de trap naar beneden binnen 100 meter zo de aankomsthal in loopt. De ruimte is niet groot en aan de rechterkant vormt zich een rij met mensen die een VOA (visum on arrival) moeten aanvragen. Op dat momemt weten we het nog niet, maar een groot gedeelte van deze mensen komen we later op onze reis weer tegen. De medewerkers zijn streng en duidelijk. Er wordt met 13 man hard gewerkt om iedereen zo snel mogelijk na het betalen van 35 dollar van een visum met pasfoto te voorzien. Ik ben altijd blij dat ik me helemaal in lees voordat we op reis gaan, zodat ik alle benodigdheden bij me heb om zo'n proces ook zo spoedig mogelijk te laten verlopen. Medelijden heb ik met de mensen die na lang wachten er achter moeten komen dat er iets ontbreekt wat ze ter plekke moeten regelen om dan vervolgen weer achteraan aan te sluiten. Het complimentje hierover wat ik van Brian krijg vind ik ook wel een beetje verdiend.