Back in time

Onze backpacks verschijnen al snel voor ons op de bagageband. Ik voel me altijd een beetje onwennig als ik net aankom in een ander land. Er gaan veel gedachten door mijn hoofd, die variëren van wat is de wificode, waar is het toilet, ATM om geld te pinnen tot hoe komen we zo snel mogelijk naar ons hotel. Je gedachten zijn bij de lekkere douche die je zo gaat nemen en of de reis lang of kort heeft geduurd ik word er altijd hongerig van. Met een hoofd vol gedachten en een zweterig en vermoeid lijf stap ik achter Brian aan het vliegveld uit. We ontwostelen ons aan de masa taxidrivers die ons tot een ritje wilen verleiden. Buiten nemen we een moment om tot bezinning te komen van alle nieuwe prikkels die op ons afkomen, daarna is het tijd voor actie. Ik activeer de WiFi en weet al snel via de Grab app een taxichauffeur te vinden om ons op te pikken en naar Natural house Siem Reap te brengen. We wachten geduldig aan de linkerkant van het gebouw, zoals de chauffeur ons heeft aangegeven. Als het wachten al een tijdje duurt en ik ga twijfelen of mijn links ook die van de taxichauffeur is zien we achter de slagbomen een man driftig staan zwaaien. Meteen begrijpen we dat dit het sein van onze chauffeur is om snel naar hem toe te lopen. In enkele passen zijn we bij hem, gooien onze backpacks in de kofferbak en stappen in. Hij start de auto, zet hem in zijn 1 en we rijden weg. Ik zal mijn best doen om zo gedetailleerd mogelijk te omschrijven wat mijn eerste indruk van Cambodja was. Allereerst maakt mijn hart een sprongetje als ik merk dat ze hier gewoon rechts rijden. Ik kan er maar niet aan wennen als een chauffeur inhaalt en het lijkt alsof het tegemoetkomende verkeer recht bij je naar binnen rijdt. Vooral als dit vrachtwagens of bussen betreft. Ik heb op eerdere reizen mijn leven al meerdere malen voorbij zien flitsen in dergelijke situaties. Ook al heb ik mezelf aangeleerd om zo min mogelijk met de chauffeur mee te kijken er zijn altijd momenten dat je dit vergeet en tenenkrommend op de achterbank zit. De man is nieuwsgierig en vraagt ons het hemd van het lijf. Hij verteld ons over de zware situatie in Cambodja en hoe moeilijk het is om je hoofd boven water te houden. Voor hemzelf wordt het langzaamaan iets beter, maar desondanks heeft hij veel moeite om zijn gezin met 3 kinderen te onderhouden. . De oorlog heeft zijn sporen nagelaten en daarvan krijgt de bevolking nog steeds de rekening gepresenteerd. Als hij hoort dat we de volgende dag Ankor Wat willen bezoeken en hij ons de diensten van zijn broer aanbied hoeven we niet lang n te denken om daar gebruik van te maken. Al kletsende schakelt hij door naar zijn 2 en de auto neemt iets meer vaart. Het verkeer dendert aan alle kanten langs ons heen. Niet zoals in Thailand, omdat er zich honderden verkeersdeelnemers tegelijk op de weg bevinden, maar omdat onze auto blijkbaar niet harder gaat dan 30 km per uur. De chauffeur weigert zich hierdoor te laten opjutten en neemt alle tijd om ons van punt  A naar punt B te brengen. In een slakkengangetje kruipen we over de weg richting Siem Reap. Vanachter het raam neem ik de omgeving in mij op. Mede door het droge seizoen lijkt alles stoffig. Het is net alsof er een woestijnwind heeft gewaaid. In tegenstelling tot Thailand zijn hier opvallend minder gemotoriseerde verkeersdeelnemers. Weinig auto's, hier en daar scooters, tuktuks en vooral veel fietsers. Kleine winkeltjes en huisjes staan aan de kant van de weg en zoals gebruikelijk in Azië restaurantjes gevuld met etende klanten, die zich totaal niet bekommeren over het opwaaiende stof. We rijden na ongeveer een half uur Siem Reap binnen en worden bij ons hotel afgezet. Beneden is een soort cafetaria, waardoor we even twijfelen of we op de goede plek zijn beland, maar bij navraag worden we hartelijk ontvangen met een drankje en klimmen daarna de trap op naar onze kamer. Blij verrast zijn we bij het aanzien er van. Een heerlijk groot en zacht bed, een goed werkende stortdouche met echt warm water (tot nu toe de beste van onze reis), kraakheldere witte handdoeken en twee spierwitte badjassen keurig in een open kast hangend aan een kledinghanger. Een zaligmakend gevoel bekruipt ons. We kunnen ons geluk niet op en geven elkaar een stevige knuffel. Het klinkt misschien raar, want dit is natuurlijk niet waar reizen om draait, maar reizen is prachtig en tegelijkertijd soms ook teleurstellend, dus dergelijke momenten weten wij zeker te waarderen. We weten nooit waar we morgen in terechtkomen.

Na te zijn opgefrist lopen we het hotel uit en wanen ons in een heerlijke buurt. We zitten op een kruispunt waar van alles gebeurd. Op loopafstand van de pubstreet en de night market een mix van restaurants, bars, kraampjes en vooral veel toeristen omlijst door duizenden gekleurde lichtjes. De verkopers prijzen hun waar aan, maar zijn totaal niet opdringerig. Als ervaren reizigers weten we dat de prijzen doorgaans een stuk hoger liggen in dit soort gebieden, dus besluiten we iets verder te lopen om een restaurantje te vinden. Bij wat plastic tafeltjes en stoeltjes strijken we neer voor onze eerste kennismaking met de Cambodjaanse keuken. Ik bestel een hooggeprezen gerecht fish amok een rijke romige curry gevuld met  groenten en vis, Brian gaat voor een fried rice met een gebarbequede vis. We worden niet teleurgesteld en zitten heerlijk te genieten terwijl we een jongetje naast ons gadeslaan. Als je op Google op zoekt wat genieten van eten is terwijl je totaal in beslag wordt genomen door een tekenfilmpje op je telefoon, dan staat zeker zijn foto er bij.

Na de maaltijd slenteren we nog wat door de buurt en worden geconfronteerd met de schrijnende kant van Cambodja. Bedelende mensen met verminkte lichaamsdelen, kinderen smoezelig en nauwelijks gekleed op blote voeten. Achter de façade van de feestende toeristen bevind zich nog een heel ander Cambodja. Het raakt ons en we besluiten terug te gaan. Cambodja is mooi, maar ook erg overweldigend.