Chiang Mai

Mijn guesthouse ligt iets buiten het oude centrum. Verwijderd van alle drukte, maar met genoeg levendigheid op straat om het echt rustig te noemen. Ik wordt rond 10.00 uur door de tuktuk afgezet en hartelijk verwelkomd door Kisha de eigenaresse. Ik moet tot 12.00 uur wachten om mijn kamer in te kunnen, omdat die nog in gebruik is en daarna moet worden schoongemaakt. Ik verlang naar een warme douche, maar zet me daar snel overheen. Van Kisha krijg ik een plattegrond van de stad en wat tips en ik wandel weg. Weet niet waar naar toe, ja het (on)bekende. Het is 3e of 4e keer in CM, maar echt herkennen doe ik het niet. Al lopende geniet ik van het leven wat zich afspeeld. De drukte van scooters, auto's en vooral heel veel toeristen. Om mij heen wordt in zoveel talen gesproken, dat ik het een verademing vind om zo nu en dan ook nog wat Thais te horen. Ik dwaal door de stad met mijn plattegrond in de hand. Bezoek twee boekwinkeltjes op zoek naar een reisgids van Laos en trakteer mezelf op een mangoshake. Beland op een pleintje en heb zittend op een muurtje een gesprek met een Amerikaanse filosoof, die vrijwilligerswerk doet op een school in CM. We praten over de veranderende maatschappij, met name die van CM en het presidentschap van Trump, wat Amerika in zijn en mijn ogen niets goeds gaat opleveren. Ik loop weer verder en beland in het chaotische Chinatown. Herken de drukte, kleuren en geuren van eerdere bezoeken. Na een paar keer verdwalen vind ik de weg terug naar Luna guesthouse, waar een prima kamer mij opwacht. Het is inmiddels 4 uur verder en meer dan welkom laat ik de douchestralen op mij neerdalen. Verrasssend en toch ook weer niet, moet ik genoegen nemen met lauw water wat eerder neigt naar koud, dan warm. Geeft niks met wat zeep wordt je hoe dan ook wel schoon.

Helemaal fris vlei ik mezelf neer op het bed om even het thuisfront en vrienden, die ik toch best mis te checken. Ver kom ik niet, want ik val binnen no time in slaap met mijn telefoon nog in mijn hand. Na mijn schoonheidslaapje wandel ik naar een nabijgelegen park. Het is rond 18.00 uur en er is veel activiteit te bespeuren. Een yogaklasje, gezinnen met kinderen die spelend of piknickend hun tijd doorbrengen. Hier en daar een hardloper en mensen zoals ik, die genieten van wat zich daar afspeelt. Zittend op mijn sarong lees ik het laatste stukje van een van de slechtste E. Verhoeven boeken en negeer de vliegen die bij zonsondergang in mij een perfecte prooi zien.

Op mijn weg naar de uitgang van het park stop ik bij een sportveldje waar fanatiek de Thaise voetvolley wordt gespeeld. Ga op een bankje zitten naast een Zwitserse dame die Electra blijkt te heten. Samen lopen we richting de foodmarket waar ik zal dineren en nemen daar weer afscheid. Het duizelt me even, zoveel keus, dat ik niet weet waar ik trek in heb. Ik scharrel over de markt en maak mijn keuze bij 1 van de talloze kraampjes. Naast mij staat een jongen, die zich voorstelt als "Bob" en er ook zo uit ziet. Als de verkoopster vraagt of we samen een tafel delen knikken we allebei ja. Maris, je zei dit eens tegen me en nu wist ik wat je bedoelde. Bob is niet echt mijn type, roept bij alles "interesting", wat ik dus helemaal niet interessant vind. Nog voordat we ons eten geserveerd krijgen snelt ie naar het toilet (denk dat ie last van zijn darmen heeft) en blijft vervolgens zo lang weg dat ik mijn halve maaltijd al op heb als ie weer terug komt. Ik merk dat het gesprek niet echt op gang komt en mijn Engels bewust steeds slechter wordt. Kan mijn woorden niet vinden en denk voor het eerst, was ik maar alleen. Als ik vertel dat ik 2 kinderen heb en 47 ben grist Bob zijn mobiel uit zijn zak en mompelt dat ie nog net op tijd is voor zijn afspraak. Zo snel als Bob in mijn leven kwam, nog sneller is ie er weer uit en ik kan er geen traan om laten.