Chiang Mai part II

Ik schrik wakker om 11.00 uur. Het lijkt er op dat ik al een zon, zee en strandvakantie aan het vieren ben, maar niets is minder waar. Door de restjes jetleg val ik steeds pas tegen 2 of 3 uur 's nachts in slaap waardoor ik dus ook laat wakker ben. Als ik mijn deur open zie ik dat het flink heeft geregend en aan de lucht te zien is er ook nog wat op komst. Ik beslis snel dat ik het eerste deel van mijn plan voor vandaag skip. Vond het al moedig dat ik louter en alleen voor een mooi uitzicht van plan was op de trap (362 treden) van de Doi Sutep te gaan bedwingen. Sla het ontbijt over en loop naar de overkant naar cafe Loong Foo voor een goed begin van de dag. Buiten dat het eten heerlijk smaakt valt het mij op dat de eigenaar erg goed gekkeed is. Een oudere man met een mooie skinny jeans tot aan zijn knieën en een goed shirt erboven. Loong Foo is gewoon hip. Ik regel bij het guesthouse een minivan reisje voor morgen naar Chiang Khong en besluit mijn vriend de kapper te bezoeken. Een wandeling van 45 minuten, maar voor een goede coupe moet je iets over hebben. Het pad leidt de oude stad uit en als ik langs een shopping mall loop herken ik de gevel van de salon. Als ik de deur open zie ik hem meteen, waardoor ik zeker weet de juiste kapperszaak te zijn binnengestapt. Ik verzeker hem er van alleen mijn punten te knippen en godzijdank, geen treatment of verfbeurt nodig te hebben. Ik krijg thee en magazines en na een wasbehandeling inclusief hoofdmassage mag ik plaatsnemen. Een kapper naar mijn hart, knipt inderdaad alleen mijn punten en na wat gestoei met de fohn en wat wax is ook hij ervan overtuigd dat ik beter zelf een knot in mijn haar kan maken. De schade aan mijn portemonnee is iets groter dan de prijzen die ik onderweg bij andere salons tegen kwam, maar ik ben tevreden. Hem belovend de volgende keer terug te komen met my friends verlaat ik de zaak.

Op mijn weg terug neem ik een kop thee op een terras en wacht daar tot de inmiddels begonnen regenbui opgehouden is. Met plattegrond in de hand vervolg ik mijn weg naar een massage paleis waar er door blinde mensen wordt gemasseerd. Een goed initiatief en voor mij een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Aan de buitenkant is de zaak niet veel anders dan alle anderen die je hier in Thailand tegekomt. De man die mijn voeten onderhanden neemt doet alles op gevoel en dat merk je ook direct. De handelingen zijn intenser, hier en daar ook wat pijnlijker, maar er wordt constant gevraagd of je ok bent. Mijn voeten en benen worden ingesmeerd en telkens weet ie de creme tot aan het laatse restje weer keurig weg te vegen. Helaas is zijn Engels zo slecht dat onze gesprekjes niet verder komen dan waar ik vandaan kom en hoe ik heet. Had hem zo graag veel willen vragen, maar na wat mislukte pogingen laat ik het maar. Het is zo knap als je aan iemands voeten durft te zitten zonder ze te zien of een voetfetish te hebben. Ik kan me er niks bij voorstellen, maar besef dat ie misschien niet eens een keuze heeft. Met verbazing gaat mijn voetmassage over in een soort van rugmassage. Dit gaat geheel netjes en met kleding aan. Het is heerlijk en ik val bijna van mijn krukje als ie mijn schouders pakt en zegt dat ik 180 lang ben. Dat is 2 cm er naast, wat knap!

Vanavond doe ik het rustig aan, hapje eten en oo tijd naar bed. Morgen vroeg op voor een lange reis naar de volgende bestemming.