BKK
7 januari 2017 - Bangkok, Thailand
Zoals verwacht toch met een traan vertrokken. Op het moment dat Brian zei, "nog 5 minuten en dan gaan we", kwamen de emoties los. Daar ga "ik" all by myself naar de andere kant van de wereld. Mijlenver bij alles wat me lief is vandaan....
De vlucht verliep voorspoedig, genoeg slaap, lekker eten (ben niet zo moeilijk als het om eten gaat) en twee leuke meiden naast me. De eerste 6 uren wisselde dit zich in willekeurige volgorde af. Op Dubai aangekomen met de meiden een plekje bij de Starbucks bemachtigd, zodat we meteen het thuisfront en iedereen die het wilde weten op de hoogte konden brengen van de veilige aankomst. Het tweede gedeelte bijna hetzelfde, alhoewel ik meer slaap inlasste om het gemis van de meiden te compenseren. Gelukkig gingen die een andere kant op, anders was ik vast nog heel lang aan ze blijven plakken.
Op de beloofde tijd geland en na wat gewirwar over het visumformulier (wist niet waar je die kon krijgen), lange wachtrij bij de douane en een nog langere wachttijd bij de bagage sta ik dan eindelijk buiten. Een warme, drukkende deken vouwt zich om mij heen. Bangkok is warm en bewolkt. Een taxi hoef je niet te zoeken, die staan met bosjes voor de deur. Prijs afgesproken met de chauffeur en we rijden naar Soi Rambuttri. Uiteraard heb ik voor ik instapte gezegd waar ik naar toe moest en de herkenbare glimlach op het gezicht van de beste man hadden mij moeten waarschuwen. Na 15 minuten rijden vraagt hij of ik geen adres heb. Ik pak mijn voucher en lees in mijn beste Engels de naam van de straat voor, helaas begrijp hij er niets van. Voordat ik het weer grist hij de formulieren uit mijn hand en begint, zijn zicht grotendeels beperkend, naar het adres te zoeken. Er gaat geen lampje branden, dus al rijdend dan maar het hotel bellen voor wat toelichting. Het zweet staat in mijn handen als ik zie dat dit ook nog op een oude Nokia moet gebeuren. Het stuur en papier in de ene hand en met de andere hard drukkend op de telefoontoestel rijden we over de ring van Bangkok tesamen met nog duizenden andere auto's, die ter plekke hun eigen regels bedenken. Ik doe wat iedereen hier doet, tover een glimlach op mijn gezicht en doe een schietgebedje.
Guesthouse is prima, heb een kamer op de tweede etage, basic, maar schoon. De WiFi is gied, zoals velen van jullie al wel gemerkt hebben. Na te hebben gedoucht neem ik een tuktuk naar het treinstation om mijn reis naar Chiang Mai vast te leggen. Ik ben even uit het veld geslagen als ik bij aankomst hoor dat die voor de komende dagen volgeboekt is. Een beetje je van slag loop ik naar buiten waar ik zittend op een muurtje een sigaret opsteekt, meteen heb ik een Thaise vriend, die er graag een mee rookt en me begint te overtuigen dat hij mij wel kan helpen. Met de Thailand ervaring die ik heb opgedaan weet ik gelukkig dat je juist deze hulp vriendelijk moet afslaan. Ik sta op en duik snel een tentje in waar ik mezelf trakteer op een heerlijke bamisoep. Daarna is het tijd om richting MBK (shop walhalla) te vertrekken. Het is mega druk en ik duik de eerste de beste wimpertent binnen om een paar falsh lashes te laten aanmeten. Als ik weer terug kom in het guesthouse zie ik dat ik een bericht van mijn buurtjes (zijn ook in Bangkok)heb gemist, dus ga ik heel moedig in mijn eentje een hapje eten. Moet eerlijk zeggen dat ik dat nu al een paar keer gedaan heb en me nog steeds onwennig voel. Gelukkig is de taste of Thailand zo goed, dat ik wel van het eten kan genieten.
Vandaag niet veel bijzonders gedaan. Heerlijk geslapen en lang ontbeten. Daarna plan B. gaan regelen. Met de taxi naar the Northern station, waar VIP bussen naar Chiang Mai vertrekken. Een ticket heb ik, maar hoop dat ik morgen ook de bijbehorende bus kan vinden. Het station is een chaos en qua logistiek niet heel erg duidelijk. Het is al eens eerder gelukt, dus morgen moet dat ook lukken. Daarna heerlijk op de Chachutak weekend market gestruind. Verleidelijk om meteen in te slaan, maar het vooruitzicht om het nog weken mee te moeten slepen, weerhoud me van kopen. Ik besluit om 's avonds een restaurantje te zoeken, die ik van een vriend dingen door kreeg. Na een uur in de ronddwalen geef ik het op en beland bij een naar Thaise begrippen duur restaurant. De Tom Yam is heerlijk. Ik wandel terug naar Kao San Road en verbaas me hoe het in 3 jaar tijd is verandert. Of ben ik zo verandert? Het is druk en uit diverse hoeken schreeuwt de muziek in mijn oren. Het geluid is hard en vormloos. De ene tent probeert de andere te overschreeuwen. Het is net alsof er aan beide kanten van de straat verschillende festivals gaande zijn. Reclameborden flikkeren en er wordt aan mijn arm getrokken of ik naar een pingpong (sex) show wil. Alle indrukken zuig ik op en ik wordt er niet echt blij van. Met mijn gepedicuurde voetjes in mijn nieuwe Havaianas stap ik stevig door. Opeens voel ik iets zachts tegen mijn rechtervoet. Het is in botsing gekomen met mijn tenen. Ik kijk naar beneden en zie een in een flits de staart van een rat. Ik maak een gil, maar in de chaos van geluiden ebt ie weg. Op dit moment voel ik me zo alleen. Ik vloek en vervolg op een drafje mijn weg naar de rust van Soi Rambuttri. Linea recta loop ik naar het volkswagenbus barretje en bestel een Moijto. Het is niet mijn stijl, maar bij gebrek aan een gesprekspartner moest ik deze ervaring even weg drinken.
De vlucht verliep voorspoedig, genoeg slaap, lekker eten (ben niet zo moeilijk als het om eten gaat) en twee leuke meiden naast me. De eerste 6 uren wisselde dit zich in willekeurige volgorde af. Op Dubai aangekomen met de meiden een plekje bij de Starbucks bemachtigd, zodat we meteen het thuisfront en iedereen die het wilde weten op de hoogte konden brengen van de veilige aankomst. Het tweede gedeelte bijna hetzelfde, alhoewel ik meer slaap inlasste om het gemis van de meiden te compenseren. Gelukkig gingen die een andere kant op, anders was ik vast nog heel lang aan ze blijven plakken.
Op de beloofde tijd geland en na wat gewirwar over het visumformulier (wist niet waar je die kon krijgen), lange wachtrij bij de douane en een nog langere wachttijd bij de bagage sta ik dan eindelijk buiten. Een warme, drukkende deken vouwt zich om mij heen. Bangkok is warm en bewolkt. Een taxi hoef je niet te zoeken, die staan met bosjes voor de deur. Prijs afgesproken met de chauffeur en we rijden naar Soi Rambuttri. Uiteraard heb ik voor ik instapte gezegd waar ik naar toe moest en de herkenbare glimlach op het gezicht van de beste man hadden mij moeten waarschuwen. Na 15 minuten rijden vraagt hij of ik geen adres heb. Ik pak mijn voucher en lees in mijn beste Engels de naam van de straat voor, helaas begrijp hij er niets van. Voordat ik het weer grist hij de formulieren uit mijn hand en begint, zijn zicht grotendeels beperkend, naar het adres te zoeken. Er gaat geen lampje branden, dus al rijdend dan maar het hotel bellen voor wat toelichting. Het zweet staat in mijn handen als ik zie dat dit ook nog op een oude Nokia moet gebeuren. Het stuur en papier in de ene hand en met de andere hard drukkend op de telefoontoestel rijden we over de ring van Bangkok tesamen met nog duizenden andere auto's, die ter plekke hun eigen regels bedenken. Ik doe wat iedereen hier doet, tover een glimlach op mijn gezicht en doe een schietgebedje.
Guesthouse is prima, heb een kamer op de tweede etage, basic, maar schoon. De WiFi is gied, zoals velen van jullie al wel gemerkt hebben. Na te hebben gedoucht neem ik een tuktuk naar het treinstation om mijn reis naar Chiang Mai vast te leggen. Ik ben even uit het veld geslagen als ik bij aankomst hoor dat die voor de komende dagen volgeboekt is. Een beetje je van slag loop ik naar buiten waar ik zittend op een muurtje een sigaret opsteekt, meteen heb ik een Thaise vriend, die er graag een mee rookt en me begint te overtuigen dat hij mij wel kan helpen. Met de Thailand ervaring die ik heb opgedaan weet ik gelukkig dat je juist deze hulp vriendelijk moet afslaan. Ik sta op en duik snel een tentje in waar ik mezelf trakteer op een heerlijke bamisoep. Daarna is het tijd om richting MBK (shop walhalla) te vertrekken. Het is mega druk en ik duik de eerste de beste wimpertent binnen om een paar falsh lashes te laten aanmeten. Als ik weer terug kom in het guesthouse zie ik dat ik een bericht van mijn buurtjes (zijn ook in Bangkok)heb gemist, dus ga ik heel moedig in mijn eentje een hapje eten. Moet eerlijk zeggen dat ik dat nu al een paar keer gedaan heb en me nog steeds onwennig voel. Gelukkig is de taste of Thailand zo goed, dat ik wel van het eten kan genieten.
Vandaag niet veel bijzonders gedaan. Heerlijk geslapen en lang ontbeten. Daarna plan B. gaan regelen. Met de taxi naar the Northern station, waar VIP bussen naar Chiang Mai vertrekken. Een ticket heb ik, maar hoop dat ik morgen ook de bijbehorende bus kan vinden. Het station is een chaos en qua logistiek niet heel erg duidelijk. Het is al eens eerder gelukt, dus morgen moet dat ook lukken. Daarna heerlijk op de Chachutak weekend market gestruind. Verleidelijk om meteen in te slaan, maar het vooruitzicht om het nog weken mee te moeten slepen, weerhoud me van kopen. Ik besluit om 's avonds een restaurantje te zoeken, die ik van een vriend dingen door kreeg. Na een uur in de ronddwalen geef ik het op en beland bij een naar Thaise begrippen duur restaurant. De Tom Yam is heerlijk. Ik wandel terug naar Kao San Road en verbaas me hoe het in 3 jaar tijd is verandert. Of ben ik zo verandert? Het is druk en uit diverse hoeken schreeuwt de muziek in mijn oren. Het geluid is hard en vormloos. De ene tent probeert de andere te overschreeuwen. Het is net alsof er aan beide kanten van de straat verschillende festivals gaande zijn. Reclameborden flikkeren en er wordt aan mijn arm getrokken of ik naar een pingpong (sex) show wil. Alle indrukken zuig ik op en ik wordt er niet echt blij van. Met mijn gepedicuurde voetjes in mijn nieuwe Havaianas stap ik stevig door. Opeens voel ik iets zachts tegen mijn rechtervoet. Het is in botsing gekomen met mijn tenen. Ik kijk naar beneden en zie een in een flits de staart van een rat. Ik maak een gil, maar in de chaos van geluiden ebt ie weg. Op dit moment voel ik me zo alleen. Ik vloek en vervolg op een drafje mijn weg naar de rust van Soi Rambuttri. Linea recta loop ik naar het volkswagenbus barretje en bestel een Moijto. Het is niet mijn stijl, maar bij gebrek aan een gesprekspartner moest ik deze ervaring even weg drinken.
Ja het is even wennen Sun, maar je slaat je er wel door heen.
Groetnis Sytske
Je weet de weg er wel te vinden en wens je nog een fijne vakantie.
Liefs pap.
Wauw !wat een verhaal Sun zo puur !
Tuurlijk is het wennen alleen en zoekende mAr ik twijfel er geen moment aan dat jij je draai niet gaat vinden schat.
Je bent scherp en duidelijk wat je
Wel en niet wilt.
Dus die behulpzame Thai huppekee die krijgt jouw rug.
Maar ondertussen pak je jouw momenten. Je flandeert door de straten van Bangkok met je lashes en zachte voeten Top!
Die rat iets minder hihi.
Schat veel plezier en veel nieuwe ontdekkingen.
Ik kan niet wachten naar je volgende reisverhaal.
Bossi en brassa xx Jen
Wat heerlijk dat je jezelf bent en blijft onder elke omstandigheid! Dat je zelfs op dit moment en die plek aan je wimpers denkt, dat je geniet van eten (ik hoor je gewoon hmhmhmmm zeggen bij elke hap), dat je net als hier en dus ook daar lekker slaapt en vooral, dat je ook als je het even helemaal niet grappig vindt toch die brede glimlach tevoorschijn tovert. Ik hoop dat je je beseft (en anders misschien nu omdat je het leest) hoe waardevol en krachtig die eigenschap is: jezelf zijn onder elke omstandigheid.
Alleen zijn. Ik lees dat je het er zwaar mee hebt (en dan is het moeilijk dat geen van ons je bij je hand kan pakken) en ik lees dat dit je grootste (en misschien zelfs enige echte) uitdaging van dit avontuur is. Alleen kunnen zijn, er zo van genieten dat je op dat moment ook niet anders zou willen dan alleen zijn omdat het gevoel zo onbeschrijfelijk bijzonder is dat je het wilt koesteren en niet wilt delen, dat is een gouden goed. Het is zeldzaam en puur. Het is niet te koop en is er ook zeker niet direct zodra je uit het vliegtuig stapt. Je groeit er naar toe en het gaat ook echt gebeuren ergens deze reis. Het moment zal er ineens zijn, het zal je overvallen, ontroeren en het zal je bovenal bijzonder trots maken op jezelf. Wij, alle lezers, zijn al ongelooflijk trots op je. Maar trots zijn op jezelf, dat is het mooiste cadeau wat jij jezelf gaat geven op deze reis.
Fijn dat je ons mee neemt. Ik kijk uit naar je volgende verhaal! Dikke kus lieverd