Ca Mau

1 maart 2018 - Ca Mau, Vietnam

De 3 uur durende busrit met Futa buslines vliegt voorbij met goedwerkende wifi aan boord. Net na het middaguur arriveren we in Ca Mau. Zodra we een voet buiten de deur van de bus zetten worden we belegerd door welwillende mensen. Het is gloeiend heet en als de taxichauffeur weigert zijn meter aan te zetten voor de rit heb ik het even helemaal gehad. Brian doet nog een poging om me over te halen tot het betalen van de gevraagde ritprijs, maar voor mij is het puur een principe kwestie om hier niet mee in te stemmen. Als we aanstalten maken om dan maar naar ons hotel te lopen worden we benaderd door 2 scooter chauffeurs.  Deze willen ons wel brengen voor minder dan de helft van wat de taxichauffeur ons berekende. We kijken elkaar aan en stemmen toe. Mijn backpack wordt behendig tussen de benen van de chauffeur geslingerd en voordat we het weten vliegen we door de straten van Ca Mau. De eerste indruk is een voor Vietnamese begrippen modern stadje met veel boetiekjes. Zo midden op de dag is het wel opvallend dat de meeste rolluiken nog zijn gesloten. Dong Anh hotel is na ons laatste verblijf ietwat mistroostig. De dame aan de receptie spreekt geen woord Engels, maar er is gelukkig nog wel een kamer vrij. Eenmaal de kamer gezien te hebben met raam uitkijkend op de gang van het hotel en het ontbreken van een balkon overwegen we van kamer te ruilen. Als we weer beneden komen en een poging wagen met de niet Engels sprekende dame geven we het snel op. Voor 1 nacht moeten we dit wel overleven en de grote badkamer zag er wel aantrekkelijk uit. Eenmaal in de hoofdstraat van Ca Mau voel ik de heftige tropische temperaturen. Het kwik ligt rond de 30 graden en het ontbreken van enige wind doet mij zweten als een rund. Hongerig gaan we op zoek naar iets te eten. Tijdens onze wandeling worden we als nooit eerder in Vietnam bekeken en aangestaard. Als we in twee stoelen neerstrijken bij een restaurant wordt ons vriendelijk verteld dat er alleen drankjes worden geschonken. Teleurgesteld staan we op en mijn humeur neemt bereikt een dieptepunt. Brian houdt de moed er in en loopt doelgericht voor mij. Als we in een van de achteraf straatjes een restaurantje ontwaren met grote aquariums doen we nog een poging. De dame die er rondloopt zegt dat ze eigenlijk nog niet open zijn, maar vanaf dat moment wel. Het bestellen van het eten gaat niet geheel gemakkelijk. De menukaart is in het Vietnamees, maar zo goed als ze kan, worden we door de serveerster geholpen. Op dit moment verlang ik naar Mc Donalds en vooral naar Nederland zonder gedoe en gezeur. Ik ben in een reisdip beland. Desondanks smaken de seafood noodles, mosselen en krab fantastisch. Helaas neemt mijn humeur geen wederkeer en maak ik me alleen maar druk over hoe we hier weer weg kunnen komen. De reden dat we naar Ca Mau zijn afgereisd is een boottrip over de Mekong rivier naar Rach Gia, waar we een ferry kunnen nemen naar Phu Quoc, onze laatste bestemming, voordat we vanaf Ho Chi Min weer terug vliegen. De rest van de dag besteden we aan het vinden van de plek waar deze boot vertrekt. We lopen met Google Maps naar de pier die door de Loneley Planet wordt aangegeven. Eenmaal aangekomen in het pikdonker blijkt deze niet te bestaan. Onderweg proberen we aan diverse mensen, soms in gebrekkig Engels en soms met Google translate , te vragen of zij van deze pier afweten, maar niemand heeft er ooit over gehoord. Om onze teleurstelling te verzachten eten we 's avonds in de shoppingmall nabij ons hotel een maaltijd die ons beide niet smaakt. Met een rothumeur stap ik later in het keiharde bed en val als een blok in slaap.

Foto’s

1 Reactie

  1. Patricia:
    2 maart 2018
    Probeer nog wel lekker te genieten hoor, voor je het weet ben je weer thuis. En hier is het nu echt koud!