Can Tho

Zodra de taxi van de hoofdweg afdraait en een hobbelig en sterk begroeid pad in rijdt rijst er een bepaalde spanning in ons lijf. Bij het zien van Nguen Shack ons volgende onderkomen worden we helemaal happy. Het verblijf bestaat uit allemaal natuurlijke materialen en ligt aan een vertakking van de Mekong rivier. Er heerst een oase van rust en we voelen ons meteen thuis in dit paradijsje. We worden hartelijk ontvangen door een van de medewerkers en we krijgen een heerlijk welkomstdrankje. We zitten zo even te relaxen en geven daarna aan wel naar onze kamer te willen. Als er tegen ons wordt gezegd dat we zo met de boot worden opgehaald kan ons verblijf al niet meer stuk. We stappen in een laag op het water liggend bootje en worden een paar honderd meter stroomafwaarts afgezet. Doordat het donker is zien we niet precies waar we terecht zijn gekomen, maar eenmaal onze kamer te hebben bereikt blijkt het een soort jungle hut te zijn met twee schommelstoelen op de veranda. We schrikken even als we zien dat er tussen de bamboe muren en het dak een grote open ruimte zit, maar laten ons er niet door uit de weg slaan. Het is zo romantisch met de stilte, slechts onderbroken door het geluid van allerhande dieren op de achtergrond. We zijn allebei erg moe en als we er van verzekerd zijn dat de klamboe geheel is afgesloten vallen we in diepe slaap. Ik wordt de volgende dag vroeg wakker en als ik in de schommelstoel hang en geniet van de omgeving waarin we terecht zijn gekomen staat Brian opeens met ogen zo groot als schoteltjes naast mijn zijde. Wat ik vermoed blijkt echt waar te zijn, we hebben bezoek van een ongenode gast. Ik durf niet te lachen, wetende dat dit om een spin van formaat moet gaan. Snel ren ik de trap af op zoek naar een medewerkster om ons van het dier te verlossen. Gewapend met een bezem loopt ze met me mee en bij het zien van de spin geeft ze er een ferme klap op. Zoals verwacht schrikt de spin zich rot en zet het op een lopen. Gelukkig weet ze hem op de grond te pakken te krijgen, slaat met de bezem en grijpt mijn sneaker om het werkje af te maken. Tot onze opluchting heeft de spin het niet overleefd. Koelbloedig wordt ie met de hand opgepakt en naar buiten geworpen. Brian staat te shaken en probeert het voorval zo snel mogelijk uit zijn gedachten te krijgen. Na het ontbijt geven we ons op voor de fietstocht die een uurtje later van start gaat. Een tochtje met nog 6 anderen, een guide en twee verrotte fietsen. We stoppen als eerste bij een pottenbakkerij waar ze met de hand grote aardewerken potten maken. Deze worden gebruikt voor planten en bonsai boompjes. De potten worden gemaakt met een mal van zand en rood geverfd wat veel geluk en voorspoed zal brengen. Later op onze reis zie ik dat dit niet altijd werkt, omdat ik er genoeg stuk of met verdorde planten of takken zie staan. De tocht brengt ons daarna naar een rijstfabriek waar wordt uitgelegd hoe het proces gaat van de verschillende soorten rijst en dat in Vietnam werkelijk niets daarvan wordt verspild. Grappig is dat onze dure granenrijst hier wordt beschouwd als de goedkoopste soort. Er wordt in Vietnam zoveel rijst gegeten dat overmatig gebruik hiervan zou leiden tot buikgriep. We stappen weer op en belanden in een wijnstokerij. Hier wordt het beroemde "Happy water" gemaakt van kokos en gist. Voor de deur zit een groep mannen, die hun baan zo serieus hebben genomen dat ze meer dan happy zijn. Bij het zien van Brian komen ze niet meer bij en dagen hem uit tot spierbal rollen en handje druk. Het is een grappige situatie waarbij iedereen de grootste lol heeft. Vervolgens gaan we naar de pagode waar studentes die ongewenst zwanger raken hun kinderen op de stoep te vondeling leggen. De vrouwelijke monniken houden 1 keer per jaar een van de vondelingen en voeden deze op totdat hij/zij 18 jaar is. Triest is wel dat ze de rest van de vondelingen naar een weeshuis brengen. Bij het zien van de kinderen kunnen we dit niet geloven en zouden we het liefste een mee naar huis nemen. In de pagode krijgen we een kleine lunch aangeboden waar we dankbaar gebruik van maken. Tegen het middaguur fietsen we weer terug en we raken aan de praat met een Amerikaans koppel op reis. Als we er genoeg van hebben strijken we neer in een hangmat aan de rivier om de rest van de dag te relaxen. Het kost totaal geen moeite om hier lekker niets te doen. Als we het Amerikaanse koppel tegen een stel nieuwkomers horen zeggen dat wij ook uit Nederland komen is onze interesse gewekt.
We stellen ons voor aan Rosalyn en Michiel een koppel dat al 6 weken onderweg is. Geboeid luisteren we naar hun verhalen en delen onze Vietnam ervaringen. We kruipen er uiteindelijk op tijd in want, morgen gaat de wekker om 05.00 uur om de drijvende markt te bezoeken.

Om 06.30 uur stappen we samen met Rosalyn en Michiel ietwat slaperig op de boot. We varen ongeveer een uur voordat we de markt bereiken. Onderweg kopen we van een ander bootje heerlijke koffie en krijgen verse ananas. Bij het zien van de markt blijkt het heel anders als dat we ons hadden voorgesteld. De lage bootjes met kleurrijke koopwaar uit onze gedachten blijken hier best grote boten met mega aantallen groente en fruit te zijn. Het is een bedrijvigheid van boten met op het dek een stok met daaraan enkele stuks van hun koopwaar gebonden. Zo kan iedereen van afstand zien wat je te koop hebt. Gelukkig stoppen we op de terugweg bij een lokale markt en een rijstpapier makerij. Ik mag een poging doen om een vers gemaakt rijstvel op een droogrek te leggen, maar heb dit niet goed in mijn vingers. Het vel plakt meteen aan een ander vel wat er al lag vast en met wat vouwen en hobbels lukt het mij om hem neer te leggen. De ochtend vliegt om en als we terug komen kunnen we nog net het Amerikaanse echtpaar uitzwaaien. 's Avonds nemen we samen met Rosalyn en Michiel een taxi naar Can Tho om de plaatselijke night market te bezoeken. Can Tho lijkt wel een kruising tussen de kermis en Las Vegas. Overal kleurige verlichting en grote fel verlichte karaoke boten die de Mekong af en aan varen. De markt valt wat tegen, maar gezamenlijk wandelen we gezellig door de straatjes. Bij thuiskomst drinken we nog wat en verdwijnen naar ons bedje. We hebben weer geluk vanavond als we bij het binnengaan van onze kamer een kruising tussen een grote tor en mega kakkerlak op onze muur zien zitten. Als ik er een foto van wil maken neemt ie de benen. Genoeg reden voor Brian om die nacht geen oog dicht te doen.